নিৰ্ম্মল ভকত

by ৰজনীকান্ত বৰদলৈ

সূচীপত্ৰ(মূল গ্ৰন্থত নাই)

1. প্ৰথম অধ্যায়
2. দ্বিতীয় অধ্যায়
3. তৃতীয় অধ্যায়
4. চতুৰ্থ অধ্যায়
5. পঞ্চম অধ্যায়
6. ষষ্ঠ অধ্যায়
7. সপ্তম অধ্যায়
8. অষ্টম অধ্যায়
9. নৱম অধ্যায়
10. দশম অধ্যায়
11. একাদশ অধ্যায়
12. ত্ৰয়োদশ অধ্যায়
13. চতুৰ্দ্দশ অধ্যায়
14. ষোড়শ অধ্যায়
15. সপ্তদশ অধ্যায়
16. অষ্টাদশ অধ্যায়
17. ঊনবিংশ অধ্যায়
18. বিংশ অধ্যায়
19. একবিংশ অধ্যায়
20. দ্বাবিংশ অধ্যায়
21. ত্ৰয়োবিংশ অধ্যায়
22. চতুৰ্ব্বিংশ অধ্যায়
23. পঞ্চবিংশ অধ্যায়
24. সামৰণি

প্ৰথম অধ্যায়

 ১৮১০ শক। দক্ষিণপাট সত্ৰৰ নিৰ্ম্মল আতৈ এজন উদাসীন ভকত। বয়স এশ কি তাতোকৈ দুই চাৰি বছৰ বেছি হ'লেও কম নহয়। যদিও ইমান বৃদ্ধ তথাপি আতৈৰ চলন-ফুৰণ-শক্তি এতিয়াও অটুট। দোক্‌মোকালিতে উঠি আতৈয়ে ব্ৰহ্মপুত্ৰত গা ধুই আহি হাতত এডাল লাখুটি লৈ সত্ৰৰ নামঘৰ আৰু মণিকূট প্ৰদক্ষিণ কৰিবলৈ ধৰিছে। লাখুটিত ভৰ দি লাহে লাহে খোজ কঢ়াৰ লগে লগে আতৈয়ে প্ৰফুল্ল মনেৰে, শুৱলা মাতেৰে আৰু মিঠা সুৰেৰে গায়—

পতিত পাৱন জানি নাৰায়ণ
  তোমাতে লৈলোঁ শৰণ।
পতিত তাৰিয়ো চৰণে ৰাখিয়ো
  মোকেহে পতিত পাৱন।।
মিছা মায়া মোহে পৰিয়া যাদৱ
  মই পাপী তললৈ গৈলোঁ।
মনুষ্য জনম ধৰিয়া যাদৱ
  তোমাৰে নাম নলৈলোঁ।।
এই জনমৰ সৰ্ব অপৰাধ
  মৰষিবা দয়াময়।।
চৰণে ধৰিয়া কাকূতি কৰিছোঁ
  কৰা কৃপা কৃপাময়।।

সাতবাৰ ৺যাদৱৰায়ৰ স্থান প্ৰদক্ষিণ কৰি আতৈয়ে নামঘৰৰ সমুখত অষ্টাঙ্গে প্ৰণিপাত কৰি বহালৈ আহিল আৰু তাত তুলসীৰ মালা এধাৰি উলিয়াই জপিবলৈ ধৰিলে। তেওঁ ওচৰতে এজন ভাল মানুহ বহি আন দুজন ভকতৰে সৈতে কথা-বতৰা পাতিছে আৰু মাজে মাজে আতৈৰ ফালে চাইছে। সেই ডাঙৰীয়াজনৰ আতৈৰ ফালে এইদৰে সঘনে চোৱাৰ পৰ অনুমান হ'ল যে তেওঁ আতৈৰ কেতিয়া জপ ভাঙে তালৈকে বাট চাই আছে।

 আধাঘণ্টামান সময়ৰ পাছত আতৈৰ জপ ভাগিল। ডাঙৰীয়া জনে ক'লে--"আতৈ! কালি ক'ব খোজা কাহিনীটি কবলৈ কৃপা হব জানো?" আতৈয়ে সুধিলে—"কি কাহিনী ডাঙৰীয়া?" ডাঙৰীয়া--"কালি যে কওঁ বুলিছিল আপোনাৰ সেই আদ্যোপ্ৰান্ত কাহিনী।"

 আতৈ--"অ' বাৰু কওঁ শুনক। শুনি বা কৈয়েই বা কি লাভ, তথাপি আপুনি ইচ্ছা কৰিছে যেতিয়া কবই লাগিব। নক'লে জানো ভাল পাব?"