অভ্যাসৰ দ্বাৰা ধীৰে ধীৰে শেহত প্ৰকৃতি দেৱী মোৰ ওপৰত সন্তুষ্ট হৈছিল। প্ৰকৃতি দেৱীয়ে মোক কৃষ্ণক পাবলৈহে সহায় কৰিছিল।"
ডাঙৰীয়া—"তেন্তে আতৈ! মই আপোনাৰ কথাৰ পৰা ইয়াকে বুজিলোঁ যে প্ৰকৃতিৰ পৰিশোধৰ পৰা হাত সাৰি ব্ৰহ্মচৰ্য্য অক্ষুণ্ণ ৰখিবলৈ এইকেটাই উপায়—
১ম। ঈশ্বৰৰ নাম আৰু ৰূপত মন লয় কৰা।
২য়। লয় নহয় মানে ধৰ্ম্মৰ আচাৰ আৰু অনুষ্ঠানত আৱদ্ধ থকা।
৩য়। আচাৰ-অনুষ্ঠান কৰা সময় বাদ দি যিফেৰা সময় থাকে সেই সময়ফেৰাত দিনৰ ভাগত হ'লে খুব শাৰীৰিক কামত আৱদ্ধ থকা।
৪ৰ্থ। নিশা ইমানবিলাকৰ ওপৰতো প্ৰকৃতিৰ উত্তেজনা আহে তেন্তে দেৱীক আৰাধনা কৰা অথবা নিজৰ মাক, মাহীয়েক, ভনী আদিৰ চিন্তা কৰা।"
আতৈ—"হয় ডাঙৰীয়া! প্ৰকৃতিক দমাবলৈ হ'লে এই চাৰিটাই প্ৰধান উপায়। এই চাৰি ৰকম উপায়েৰেই হিন্দুৰ ঋষি, মুনি, যোগী মহাত্মাসকলে প্ৰকৃতিক জয় কৰিছিল।"
ডাঙৰীয়া—"আতৈ! আৰু আপুনি জানিবা সত্ৰত সোমোৱাৰ আগেই সংসাৰত বৰ কষ্ট পাই এইদৰে প্ৰকৃতিক জয় কৰি ব্ৰহ্মত মন সমৰ্পন কৰিছে কিন্তু এটাইবিলাক উদাসীনেই এইদৰে কৰেনে?"
আতৈ—"ডাঙৰীয়া! এটাইবিলাকৰ কথানো কেনেকৈ ক'ম? কাৰ মননো কিদৰে জিত হয় তাকে বা কেনেকৈ ক'ম? মাত্ৰ এইটোকে ক'ব পাৰোঁ যে যি উদাসীনৰ মন কোনোৰকমেই ব্ৰহ্মচৰ্য্যত স্থিত নহয় সেই উদাসীনকেই আমাৰ সত্ৰত হ'লে সত্ৰৰ পৰা উলিয়াই দিয়ে। কেতিয়াও জোৰ-জবৰদস্তি কৰি নাৰাখে। বিশেষ, সত্ৰ প্ৰভু বনমালী দেৱৰ মাহাত্ম্যত শক্তিৰো এফেৰা বল আছে অৰ্থাৎ এই সত্ৰত ঈশ্বৰৰ মাতৃভাবটোও শুদ্ধাচাৰভাৱে থকাৰ কাৰণে ইয়াত উদাসীন ব্ৰহ্মচৰ্য্য অক্ষুণ্ণ থাকে। আন সত্ৰাদিত কি হয় ক'ব নোৱাৰোঁ।"
ডাঙৰীয়া—"আতৈ! আপুনি ক'ব পাৰেনে ৰূপহী এতিয়াও জীয়াই আছে?"
নিৰ্ম্মল আতৈ—"ডাঙৰীয়া! সেইটোনো কেলেই লাগিছে? শুনাত শুনিছো ৰূপহী জীয়াই আছে। তাইৰ এতিয়া ল'ৰা-ছোৱালী, নাতি-পৰিনাতি ইত্যাদিৰে ভৰপূৰ।"
