দন্দুৱা দ্ৰোহ/ত্ৰয়োদশ অধ্যায়
মদন কামদেবত।
মদন কামদেবত উপস্থিত হবৰ পিছ দিনা হৰদত্তে বামাচাৰী তান্ত্ৰিক জনক কলে: —“বাবা! আজিৰে পৰা পুৰশ্ছৰণ আৰম্ভ কৰিম নে?”
বামাচাৰী—“বাবা! আজি তিথি, বাৰ, নক্ষত্ৰ ভাল নহয়। বিশেষ, মন্দিৰত বহি পুৰশ্ছৰণ কৰাৰ আগেয়ে তুমি শৱ-সাধন কৰিব লাগিব। ”
হৰদত্ত—“বাবা। শৱ-সাধন তো বৰ কঠিন কাম। প্ৰথমতঃ মোৰ উত্তৰ সাধক নো কোন হব; দ্বিতীয়তঃ শৱ ক’ত পাম? আৰু শেহত এই শৱ-সাধনৰ ফলেই বা কি হ’ব?”
বামাচাৰী—“বাবা! বীৰ হবলৈ গ’লে এনেকুৱা কঠিন কাম কৰি তাৰ পিছত পুৰশ্ছৰণ কৰিহে সিদ্ধি লভিব লাগিব। ইন্দ্ৰিয় অৰ্থাৎ কামৰিপু দমন কৰিবলৈ হলে শাক্তই লতা-সাধন কৰিব লাগে। বীৰ হবলৈ ইচ্ছা কৰিলে শাক্তই শৱ-সাধন কৰিব লাগে। তুমি শাক্ত, শক্তি উপাসক। সাধাৰণ ভাবে থাকিব খোজা হলে তুমি অকল শুদ্ধাচাৰত থাকিয়েই পুৰশ্ছৰণ কৰিব পাৰিলা হেতেন। কিন্তু তোমাৰ উদ্দেশ্য হইছে নিজে বীৰত্ব লভি তোমাৰ
কামৰূপ ৰাজ্যক আহোমৰ হাতৰ পৰা উদ্ধাৰ কৰাটো।
সেই দেখি তুমি দৈব-বলে বলীয়ান হই, বীৰাচাৰী হই হে বৰ ফুকনৰ নিচিনা জনৰ লগত যুজিব পাৰিবা।
হৰদত্ত—“বাৰু বাবা! আপুনি যি কইছে মই তাকে কৰিম। কিন্তু উত্তৰ সাধক আৰু শৱৰ কি দিহা হব?
বামাচাৰী —“ভয় নাই। মই তোমাৰ উত্তৰ সাধক হম। শৱৰ বিষয়েও চিন্তা নকৰিবা। অহা শনিবাৰে এই ওচৰৰ কাটনি গাৱঁৰে মানুহ এজন মৰিব। সেইজনৰ শৱটো সিহঁতে আনি পুতিব। আমি নিশা সেই শৱ খানি তুলিম।
হৰদত্ত—“বাৰু বাবা! তেনেহলে সেই দৰেই হব। ”
এই কথা বতৰাৰ দুদিন পিছতে শনিবাৰ পৰিল। আচৰিতৰ বিষয়, ঠিক সেই শনিবাৰে দুপৰীয়া কাটনি গাৱঁৰ আদহীয়া বয়সৰ মানুহ এজন জ্বৰ বিকাৰ বেমাৰত মৰিল। গোটজ্ঞাতি সকলে মদন কামদেবৰ পৰা প্ৰায় আধা মাইল মাথোন আঁতৰতে পথাৰত শৱটো পুতি থলে। সেই শনিবাৰে গধূলি হলতে বামাচাৰী আৰু হৰদত্ত উভয়ে দু টেকেলি কাৰণ, কিছু ৰঙা জবা ফুল, কিছু সৰিয়হ লই মৰিশালি পালেহি। বাঘ, ঘোঙ, গাহৰি, হাতী—একো লৈকে ভয় নকৰি উভয়ে কোৰ এখানেৰে খান খানি শৱটো তুলিলে। তাৰ পিছত ওচৰৰ নিঝৰাৰ পৰা পানী আনি শৱটো স্নান কৰাই চিত কৰি ললে। তাৰ পিছত বামাচাৰী তান্ত্ৰিকজনে শৱটোৰ চাৰিউফালে মন্ত্ৰ মাতি মাতি
লগালে, আকৌ সমস্ত উৎপাত থামি গ’ল। হৰদত্তে ইষ্ট [ ৬৫ ] জপত লাগিল। ওৰেও নিশাটো হৰদত্তে জপ কৰিলে। এই জপৰ সময়ত কত যে বাঘ, ভালুক, সাপ, ভূত, প্ৰেত, দৈত্য দানৱৰ বিভিষিকা হৰদত্তে দেখিলে তাৰ সীমা সংখ্যা নাই। ৰাতি পুৱাঁও পুৱাঁও হল; তেওঁৰ জপ শেষ হওঁ হওঁ হল, এনেতে মৃত শৱটোৱে ( যাৰ ওপৰত হৰদত্ত সিদ্ধাসন কৰি বহিছিল) ফেট্ খাই উঠি হৰদত্তৰ গলৰ ৰুদ্ৰাক্ষৰ মালাধাৰত কামোৰ মাৰি ধৰিলে। হৰদত্তে এইবাৰ কোনো ভয় নকৰি তেওঁৰ ইষ্ট গুৰুক স্মৰণ কৰিলে। এনেতে ঠিক সেই সময়তে সিফালে উত্তৰ সাধকেও “মা ভৈঃ” এই শেহ চিঞৰটো মাৰিলে। উৎপাত থামিল। হৰদত্তৰ চকু তন্দ্ৰাত পৰাৰ দৰে মুদ খালে। হৰদত্তে দেখিলে যেন দুৰ্গতি নাশিনী, ভব-ভয়হাৰিণী, তাৰিণী মা দুৰ্গাই এটি দিপ্ লিপ্ সুন্দৰী ছোৱালীৰ বেশেৰে আহি সুধিলেঃ—“বাচা হৰদত্ত! তোক কি বৰ লাগে ল”। হৰদত্তে কলেঃ —“মা! মোক এই বৰ লাগে যেন মই কামৰূপখানক আহোমৰ হাতৰ পৰা উদ্ধাৰ কৰিব পাৰোঁ। দেবীয়ে হেনো কলে:—“বাছা! অকল কামৰূপ কিয় গোটেইখান আসামেই আহোমৰ হাতৰ পৰা উদ্ধাৰ হব, কিন্তু তাৰ আগেয়ে মানুহৰ বহুত ক্লেশ আৰু দুৰ্গতি হব”— এই বুলি কই দেবী অন্তৰ্দ্ধান হল। হৰদত্ত মাটিত চেতনাবিহীন হৈ মুচ্কচ্ গই পৰিল। উত্তৰ সাধকে তৎক্ষণাৎ লৰি আহি হৰদত্তৰ কাণত জপ ধৰিলে। তাৰ পিছত [ ৬৬ ] টেকেলিত থকা বাকীখিনি কাৰণ হৰদস্তুৰ মুখত ঢালি দিলে। হৰদত্ত চেতনা লভি দুৰ্গা দুৰ্গা বুলি উঠিল। তেতিয়া বামাচাৰী আৰু হৰদত্ত উভয়ে তাৰ পৰা আহি স্নান কৰি কানি কাপোৰ সলাই মদন কামদেবৰ মন্দিৰত সোমাল; আৰু সেই দিনাৰে পৰা হৰদত্ত পুৰা এমাহলৈকে পুৰশ্ছৰণ কৰি এতাই, বামাচাৰী জনক দান দক্ষিণা দি বিদায় দি ঘৰলৈ উলটিল। হৰদত্তৰ বিশ্বাস হল যে তেওঁ কামৰূপৰ পৰা বৰফুকনক শাসন উঠাব পাৰিব।
⸻