দন্দুৱা দ্ৰোহ/ঊনবিংশ অধ্যায়
বৰফুকন
বদন বৰফুকনে সপোনতো ভবা নাছিল যে কামৰূপীয়া
ঢেকেৰীৰ হাতত তেওঁৰ সুশিক্ষিত আহোমৰ ৰণুৱা ঘাটিব
এতিয়া আমিন গাৱত, ছিলাৰ চকিত, দীৰ্ঘশ্বৰী পাহাড়ৰ
দাতিত তেওঁৰ প্ৰায় তিনিশ ৰণুৱা হত হোৱা শুনি লাজতে
খঙতে বিমোৰহৈ উজনিৰ বুঢ়া গোহাঁইলৈ কামৰূপীয়া বিদ্ৰোহৰ
কথা জনাই সৈন্য সামন্ত খুজি পঠালে। ইফালে ছয়গাওঁ
পানতান, ৰাণী, লুকী, বেলতলা, ডুমৰীয়া, ইত্যাদি ৰজা
সকলোলৈকো সহায় খুজি কটকি পঠালে। এইৰণ হৈ
যোৱাৰ পিছত লাহে লাহে পচোৱা বতাহ বলে। ব্ৰহ্মপুত্ৰত
বৰ ঢৌ হব ধৰিলে। তাৰ পিছত লাহে লাহে বাৰিষা
আহিল। ইফালে বুঢ়া গোহাঁইৰ পৰাও চিঠিৰ উত্তৰ
অহোতে পলম হল। দক্ষিণপাৰৰ ৰজা সকলৰ পৰাও
শীঘ্ৰে সৈন্য সামন্ত সংগ্ৰহ কৰিব নোৱাৰিলে; ইত্যাদি
কাৰণে বৰফুকনে এই শকত আকৌ কামৰূপীয়াৰ বিৰূদ্ধে
যুদ্ধ যাত্ৰা স্থগিত ৰাখিলে।
ইফালে কামৰূপীয়া সকলেও উত্তৰ গুৱাহাটী, আমিন
গাওঁ, ৰজাদুৱাৰ এই তিনিও ঠাইতে আনি থোৱা ৰণুৱা [ ৯৯ ] সকলক মাহে মাহে চাউল পাত যোগাবলৈ মানুহ নিযুক্ত
কৰিলে। ৰণুৱা সকলৰ ঘৰতো খেতি বাতি চলাবলৈ
গাৱঁৰ আন আন মানুহক নিযুক্ত কৰিলে। গাৱেঁ গাৱেঁ
যাতে কামৰূপীয়া প্ৰজাই এখন্তকো বহি নাথাকি খেতি
বাতি ভালকৈ কৰে তাৰো দিহা মেলা লগালে। ঠায়ে
ঠায়ে আখৰা পতাই সেই আখৰা বিলাকত কামৰূপীয়া।
সকলো জাতৰে ডেকা সকলক যুদ্ধবিদ্যা শিকোৱাৰ বন্দবস্ত
কৰিলে। কামৰূপীয়া সকলে বঢ়িয়াকৈ জানিছিল যে
বৰফুকনে যেনেহলেও সি বছৰৰ খৰালিত আকৌ ৰণ
লগাব।
বদন বনফুকনৰ দূত চিঠি লৈ গৈ বুঢ়া গোহাঁইৰ ওচৰ
পালে। সেই সময়ত পূৰ্ণানন্দ বুঢ়া গোহাঁয়ে পিতৃ বুঢ়া
গোহঁয়ে সৈতে লগলাগি মোৱামৰীয়া দমন কৰি পিতৃ
বিয়োগ হোৱাত বুঢ়া গোহাঁইৰ পদত বহিছিল মাথোঁঁন।
মোৱামৰীয়া বিদ্ৰোহতে বুঢ়া গোঁহাইৰ শক্তি ক্ষয় হৈ
আহিল। আহোমৰ কাঁড়ী ৰণুৱা সকলো জেৰবাৰ হৈ
আছিল। এই বিলাক কাৰণত বুঢ়া গোঁহায়ে বনুৱা পঠাব
নোৱাৰি চিঠিৰে বদন বৰফুকনৰ আদেশ কৰিছিল যে
তেওঁ দক্ষিণ পাৰৰ ৰাণী, লুকী, ছয়গাওঁ, পানতান, বেলতলা
ডুমুৰীয়া এই ৰজা সকলৰ পৰা গাৰো, কোচ, মিকিৰ
ইত্যাদি বনুৱা লৈ যিমান শীঘ্ৰে পাৰে বিদ্ৰোহটো, দমন
কৰক। তেওঁ এই ৰজা সকলোলৈকে দূতৰ হাততে [ ১০০ ] পত্ৰ দিলে। অহাই যোৱাই প্ৰায় চাৰিমাহৰ মূৰত বৰ
ফুকনৰ কটকি উলটিল। বৰফুকনে উজনিৰ পৰা কোনো
সহায় নাপাই বিষণ্ণ হল। কিন্তু আগৰ লাচিত ফুকনৰ
ধৈৰ্য্য আৰু বীৰত্ব স্মৰণ কৰি, আৰু নিজৰো দিগ্বিজয়ী
আহোম তেজকে সুৱঁৰি একেবাৰে নিৰাশ নহৈ আকৌ
১৭৮৯ শকৰ বিজয়া দশমীৰ দিনৰে পৰা চাৰিওফালৰ
দাতি কাষৰীয়া ৰজা সকলৰ পৰা সৈন্য সামন্ত আৰু ৰছদ
পত্ৰ গোটাব ধৰিলে। ইফালে হৰদত্ত বীৰদত্তয়ো গত
বছৰৰ দৰে বৰ সমাৰোহেৰে দুৰ্গোৎসৱ পাতি তালৈ
কামৰূপৰ সমস্ত বৰুৱা চৌধাৰীক নিমন্ত্ৰণ কৰি আনি
আকৌ যুক্তি পৰামৰ্শ হল। কামৰূপীয়া বৰুৱা চৌধাৰী
সকলে গত বছৰৰ যুদ্ধত জিকি দুগুণ উৎসাহিত হৈ হৰদত্ত
আৰু বীৰদত্তক সহায় কৰিবলৈ গাত ললে আৰু সেইদৰেই
সৈন্য সামন্ত ৰছদ পাতি গোট খুৱালে। কেবল চাঁদকুচীয়া বুজৰ বৰুৱা আৰু সিফালে চণ্ডীবুজৰ বৰুৱাই কোনো
পক্ষকে সমৰ্থন নকৰি ঘৰে ঘৰে বৈ নিজৰ খেতি বাতিত
মন দি থাকিল। বৰফুকণকো কৰ কাটল দিবলৈ যাব
নোৱাৰিলে। কৰ কাটল দিবই বা কৰ পৰা? কামৰূপীয়া
সকলে বৰফুকনক দিব লগীয়া কৰ কাটল বন্ধ কৰি যুঁজৰ
আয়োজনত দুয়োদলে যুঁজলৈ যথা সময়ত সাজু হল।