দন্দুৱা দ্ৰোহ/দশম অধ্যায়
[ ৫২ ]
________
এইদৰে কথা বতৰা হোৱাৰ পিছ দিনা বামাচাৰী তান্ত্ৰিক জনক লগত লই হৰদত্ত চৌধাৰী মদন কামদেব দেৱালয়লৈ গ’ল। মদন কামদেবত চৌধাৰীয়ে কি কৰিলে সেই বিষয় পিছত পাব। সদ্যহতে আমি এবাৰ চৌধাৰীৰ ভিতৰ ফুলনিত আজি গধূলি কি হৈছে তাক চাওঁগৈ!
- পূব আকাশত পূৰ্ণিমাৰ জোনটি ফট ফটীয়াকৈ উঠি গধূলিটোক পুলকিত কৰিছে। এই গধূলিতে হৰদত্ত চৌধাৰীৰ জীয়েক অনুপম ৰূপ-লাৱন্যৱতী পদকুমাৰী আইদেৱে লগত হাত ধৰা লিগিৰী এজনাকলই পাছ ফালৰ পুখুৰীলৈ আহিল।
- বেটীজনীয়ে ভাঙ্গৰ কলহ এটাত পুখুৰীৰ পানী আনি [ ৫৩ ]
দিব ধৰিলে। আইদেৱে সৰু লোটা এটাত সেই পানী লই ইজুপি সিজুপিকৈ ফুল বিলাকত দিব ধৰিলে। পানী দিয়াৰ লগে লগে গুণকৈ গালে :—
অক্ৰুৰে লৈয়া গল ৰথতে তুলি
গোপিনী কান্দে মোৰ হা কৃষ্ণ বুলি।
সইতে কৃষ্ণদেৱ ...
কৃষ্ণদেৱ অক্ৰুৰৰ লগে গল চলি
জক্মক্ কৰি ফুলি থকা, গোন্ধে আমোল-মোল ফুলৰ মাজত্ব, পূৰ্ণিমাৰ জোনৰ পোহৰত এইদৰে আইদেৱে পানী দি ফুৰিছে। স্বৰ্গৰ পৰা নামি অহা দেৱবালাৰ দৰে গুণগুণকৈ গীত গাই ফুৰিছে। ফুলনীৰ আন এপাৰে এজন ওঠৰ বছৰীয়া ডেকাই ভাটিবেলাৰে পৰা বৰশীত মাছ ধৰিছিল; কিন্তু এতিয়া গধূলি হলত বৰশী সামৰি পুখুৰীৰ পাৰত বহি অলপ জুৰ বতাহ লইছিল। মাজে মাজে ওপৰৰ নিৰ্ম্মল আকাশখানলৈ আৰু জোনবাইটিলৈ চাই তেৱোঁ গুণ গুণ কৰি গাইছিল :
গোন্ধতে মল মলাই।
ফুলি আছে জাতি টগৰ মালতী
আৰু যে খৰিকাজাঁই।
[ ৫৪ ]
সৌৰভৰ নাহিকে ঠাই।
কলীয়া ভোমোৰা ফুলৰ মাজে মাজে
চুপি চুপি উৰি ফুৰে।
ৰই ৰই ৰই কুলিয়ে মাতিছে
মলয়া বহিছে ধীৰে।
নিৰ্ম্মল গগনে উদিছে চন্দ্ৰমা
শীতল কিৰণ ঢালি।
মোৰ মন প্ৰাণ কিয় উত্ৰাৱল.
এই দৰে গীত গোৱা শেষ হলত ডেকা জনে লাহেকৈ খালৈটো আৰু বৰশীটো লই উঠি ঘৰমুৱা হল! বাটতে তেওঁ পদুম আইদেউক সেইদৰে ফুলত পানী দি ফুৰা দেখি মাত লগালে :—পদুম কি কৰিছা”?
পদুম - “এই ফুল কেই জুপিত পানী দিছোঁ। তুমিনো আজি মাছ কিমান পালা চাওঁ”। এই বুলি পদুমী কাষলৈ গল। ডেকাজনে খালৈটো দেখুৱাই লাহেকৈ কলে —‘পদুম! আজি কালি দেখোন তুমি মোক দেখিলেই সাউত কৰে পলোৱা, আগৰ দৰে দেখোন ওলাই সোমাই কথা নোকোৱা। কাৰণটো কি? কিবা দায় জগৰ লগালো নেকি?
পদুম—“একো দায় জগৰ লগোৱা নাই” এইবাৰ
[ ৫৫ ] কইয়েই পদুম সাউতকৈ গুচি গই আকৌ ফুলত পানী দিব ধৰিলে। ডেকা নে ঘৰলৈ আহি খালৈটো চৌধাৰিনীৰ হাতত দি ভৰি হাত ধুই নিজৰ খোটালি সোমাল।