শোণিত কুঁৱৰী/তৃতীয় অঙ্ক, প্ৰথম দৰ্শন

by জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা

[ ২৮ ]

 

তৃতীয় অঙ্ক

প্ৰথম দৰ্শন

[সৰস্বতী নৈৰ পাৰত পুৱা সময়ত সখী চিত্ৰলেখা।]

 

চিত্ৰলেখা:

সখীৰ কামনাবোৰে ৰই ৰই অন্তৰত মোৰ ভুমুকি মাৰিছে। আঘাতত তাৰ, শিয়ঁৰি উঠিছে মোৰ হৃদয়ৰ শত ব্যাকুলতা। কোন নজনাৰ ফালে, কি ৰহস্যৰ ফালে যাব খোজা হিয়া? সৃষ্টিৰ আদিৰে পৰা অনন্ত কাললে,’ যতবোৰ সৌন্দৰ্যৰ নিমাতী প্ৰতিমা— ফুলি উঠি নীৰৱে হিয়াত, জগালেহি কিহৰ প্ৰেৰণা? কোন দিনা, মানসৰ পূৰ্ণিমাৰ জোনালী, নিশাত, মিলিব, মিলিব মোৰ অনন্ত বাসনা সৃষ্টিৰ ই। ৰহস্যৰ স’তে, মাৰ যাব হিয়াৰ বিননি সেই মহা শূইনৰ প্ৰতি স্তৰে স্তাৰে! অতৃপ্ত নহয় বাসনাতো মোৰ। তৃপ্ত, তৃপ্ত ই যে। পুৰণ মাত্ৰায়— তথাপিও প্ৰাণ মোৰ কিয় বিয়াকুল

[ ২৯ ]

অনন্ত বাসনা লৈ হিয়াৰ মাজত? ফুলিছে সহস্ৰ ফুল কত যুগ ধৰি গাবহি অনন্ত কাল কুলিয়ে অমিয়া, বিলাব সৌৰভ ফুলি শত ফুলকলি, তথাপিতো নহব যে শেষ অতৃপ্ত হিয়াৰ মোৰ সৌন্দৰ্য-সাধনা সঙ্গীতৰ সহস্ৰ কুঁৱৰী বিলাব সঙ্গীত-মৌ শত যুগ ধৰি, প্ৰেমৰ কুঁৱৰীসৱে কত অভিনয় কৰি যাব কত কাল ধৰি; কিন্তু তথাপি হিয়াৰ মোৰ অতৃপ্ত বাসনা নহ’ব নহ’ব শেষ, আকুলতা থাকিব প্ৰাণত। ক’ত এই বাসনাৰ শেষ? কত শত শিলাকুটি নিৰ্মিব পুতলা, কত শত চিত্ৰলেখা তুলিৰ আগেদি ফুটাব সুন্দৰ মূৰ্তি নোহোৱা- নোপজা কল্পনাৰ। সিপাৰৰ হে চিৰসুন্দৰ! কোন তুমি যুগমীয়া সৌন্দৰ্যৰ নিৰ্মাত দেৱতা? ব্যৰ্থ হেৰা, ব্যৰ্থ হেৰা তোমাৰ নিৰ্মাণ এই বিশ্বসংসাৰৰ ভাগ্যবিধাতা বৃথা দেখো

[ ৩০ ]

নিৰ্মাণ তোমাৰ। নুফুটিল সেই মূৰ্তি সৌন্দৰ্যতো চৰা তোমাৰ। তুলিত, বিচাৰি ফুৰিছে যাক সৌন্দৰ্য-প্ৰেয়সী এই বিয়াকুল হিয়া। শত সৃষ্ট সুন্দৰৰ, শত শত মদনৰ আনি ৰূপ, পাৰিবানে হে বিশ্ববিধাতা, নিৰ্মানিব, মূৰ্তিখনি বিচাৰিছে যাক আজি চিত্ৰৰ হিয়াই? নোৱাৰিবা, নোৱাৰিবা নিচুকাব মোক, তোমাৰেই কল্পনাৰ অতীতৰে গঢ়া, অনন্ত অতৃপ্ত বাসনাৰে ভৰা চিৰ বিয়াকুল এই মানৱীৰ হিয়া।

 (চিত্ৰ কিছু বেলি বিমনা হৈ থাকে। তাৰ পিছত গায়)

কোন সুন্দৰ তুমি, কল্পনা-পাৰত মোৰ  বজোৱা অমিয়া বীণ? চিৰ অতৃপ্তিৰ বাসনা হিয়াৰ  যাবনে তোমাৰ সুৰতে লীন? বাজিছে তোমাৰ সেই বীণখনি  কিনো নজনা সুৰে কত লক্ষ কোটি ৰাগিণীৰ স্পন্দন আহি  চৌপাশে মোৰ উৰে।