লীলা/সৰ্গ-১৮
[ ৫৯ ]
মাহেকৰ পাচে মাহ বছৰত লীন,
বছৰ বাগৰি লয় কাল-সাগৰত।
বয়সৰ লগে লগে বাঢ়ে ভাব জুৰি;—
সংসাৰী মানসী দুটি। তাৰে অনুকৃতি
দুটি দান, দুটি নাম, অভেদ আতমা।
মিলনৰ শুভ ফল লক্ষিত দুয়োতে;
সংসাৰী মানসী দুয়ে বিকসিলে পাচে,
সুফল ধৰাৰ চিন্, স্ব-স্ব কলেৱৰে।
কিন্তু কিযে লীলা-খেলা, বিধি-বিড়ম্বনা;
সংসাৰী আশাৰ ফুল যেই মলিয়ালে,
কুটিলে ঠাৰিটি তাৰ দুৰদশা-পোকে,
পৰিল কলিটি সৰি। আচৰিত লীলা
সৃষ্টি বিধাতাৰ;—সেই হন্তে অপৰীতি
থিতাপিল লীলা শৰীৰত। একে পোকে,
একে ক্ষণে, ধৰি ছেগ, আৰু তিনি কলি,
বিনাশিলে অকালত, লীলা-লতা গাৰ!
বিকল মানৱী প্ৰাণে হল অসহনি,
অকাল বিয়োগ হাঁয়, আশা সন্তানৰ।
প্ৰিয়া মোৰ চিন্তাযুতা। সৰল প্ৰতিমা,
বিষভাৰ গৰভিনী। সান্ত্বনাৰ হেতু,
পাচিলোঁ মানসী সখী। সখীয়ে সখীক,
বুজালে কতনা, অভেদ আতমা কথা;—
একে আত্মা প্ৰতিবিম্ব লক্ষিত দুয়োতে।
মানসী প্ৰসূত যিটি স্বামী অনুকৃতি,
একে ৰূপে পাব শোভা সাংসাৰী কোলাত।
শলাগিলে প্ৰিয়া মোৰ সন্তোষ হাঁহিৰে।
ধৰিলোঁ আগত পাচে প্ৰস্থ-পুত্ৰ এটি;
যুটীয়া ব্ৰতৰ ফল। হৰিষে বুকুত,
অপত্য স্নেহেৰে আটি ধৰিলে লীলাই।
নুগুচে হেঁপাহ চাই দিনে শতবাৰ;
শত বান্ধনিৰে। সেইক্ষণ হন্তে হল,
পুত্ৰৱতী প্ৰিয়া মোৰ, লীলা সংসাৰৰ।
