এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
মাহেকৰ পাচে মাহ বছৰত লীন,
বছৰ বাগৰি লয় কাল-সাগৰত।
বয়সৰ লগে লগে বাঢ়ে ভাব জুৰি;—
সংসাৰী মানসী দুটি। তাৰে অনুকৃতি
দুটি দান, দুটি নাম, অভেদ আতমা।
মিলনৰ শুভ ফল লক্ষিত দুয়োতে;
সংসাৰী মানসী দুয়ে বিকসিলে পাচে,
সুফল ধৰাৰ চিন্, স্ব-স্ব কলেৱৰে।
কিন্তু কিযে লীলা-খেলা, বিধি-বিড়ম্বনা;
সংসাৰী আশাৰ ফুল যেই মলিয়ালে,
কুটিলে ঠাৰিটি তাৰ দুৰদশা-পোকে,
পৰিল কলিটি সৰি। আচৰিত লীলা
সৃষ্টি বিধাতাৰ;—সেই হন্তে অপৰীতি
থিতাপিল লীলা শৰীৰত। একে পোকে,
একে ক্ষণে, ধৰি ছেগ, আৰু তিনি কলি,
বিনাশিলে অকালত, লীলা-লতা গাৰ!
বিকল মানৱী প্ৰাণে হল অসহনি,
অকাল বিয়োগ হাঁয়, আশা সন্তানৰ।
