লীলা/সৰ্গ-২২
নতুন সাজেৰে পুনু পুৰণি সংসাৰ,
নৱ দীপ্তিময়। পিতৃ-মাতৃ চৰণত,
দুয়ে মিলি একে ঠাই, অৰ্দ্ধেক বছৰ।
যুটীয়া সেৱাৰ ফল হল প্ৰতিভাত,
সন্তোষ জুৰণি সনা মিলন ৰেখাত।
ভিন্ নামে সম্বন্ধীয়া, ভিন্ বান্ধনীত,
পৰিয়াল জুৰি। ভিনে ভিন্ সম্বোধন :
সুধাৰাশি ঢালে কাণে, দিনে শতবাৰ।
চালুকীয়া ভতিজাৰ আধাফুটা ৰাৱ,
“সউ-খুই-দউ” অহ, অমৃত সমান,
বাজিছিল শান্তি প্ৰাণে, দুখ কোমলাই,
চিন্তাৰ সোঁতত যেৱে উটি-যোৱা মন।
বাজিছে আজিও সেই প্ৰাণ-কঢ়া সুৰ,
হৃদয়ৰ অন্তস্থল জুৰি। কত বাৰ
উদিয়াই মন-প্ৰাণ, চুমিছিলোঁ হাঁয়,
দেখি তাৰ মহতালি, কৰি লাজে-ছেপা
‘খুই-দউ’ মৰমৰ, গুচাই ওৰণী,
গুৰুজন সমীপত। নধৰে আনন্দ
অমায়িক প্ৰাণে তাৰ, দেখি সি বিলাই,
লজ্জাৱতী বোৱাৰীক মুছকঁছ-যোৱা।
সংসাৰী লীলাৰ কোলা উজ্বলি ‘পোনই’,
অপত্য চেনেহ মোৰ কৰে গাঢ়তৰ,
সৰল কিৰিলি মাৰি শলাগনি সুৰে,
পতি-পত্নী বহি যেবে, বোৱাৰী কোঁঠাত
প্ৰেমৰ আলচে ভোল, সংসাৰ-সুৰত।
লাজৰ চঁকনি প্ৰাণে, দিনে কোনোবাৰ,
দুয়ে যেবে ভেঁটা-ভেঁটী, গুৰুজন আগে,
তলমুখে নেদেখি বিপদ। নাচে হিয়া,
ভিতৰি আনন্দ তালে, যেবে চোৱাচুই।
