পৃষ্ঠা:লীলা.pdf/৬৯

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৬২
লীলা ৷

অমায়িক প্ৰাণে তাৰ, দেখি সি বিলাই,
লজ্জাৱতী বোৱাৰীক মুছকঁছ-যোৱা।
সংসাৰী লীলাৰ কোলা উজ্বলি ‘পোনই’,
অপত্য চেনেহ মোৰ কৰে গাঢ়তৰ,
সৰল কিৰিলি মাৰি শলাগনি সুৰে,
পতি-পত্নী বহি যেবে, বোৱাৰী কোঁঠাত
প্ৰেমৰ আলচে ভোল, সংসাৰ-সুৰত।
লাজৰ চঁকনি প্ৰাণে, দিনে কোনোবাৰ,
দুয়ে যেবে ভেঁটা-ভেঁটী, গুৰুজন আগে,
তলমুখে নেদেখি বিপদ। নাচে হিয়া,
ভিতৰি আনন্দ তালে, যেবে চোৱাচুই।