লীলা/সৰ্গ-১৪
[ ৪৮ ]
যাত্ৰাৰ চতুৰ্থ দিনা ভৰদুপৰত
পৰিল চকুত পুনু, লাহে, লাহে, লাহে,
প্ৰকৃতি ৰক্ষিত মঠ; শ্যাম ৰহণীয়া !—
মাতৃদেবী সুৰক্ষিত বৰঘৰ যেন,
অপেক্ষি যুগল ৰূপ, বৰ-যাত্ৰা পাচে।
দেখোঁতে ওচৰ অতি চকুত লীলাৰ;
উঠিবহি গাতে যেন, ঘূৰি পাকনিটি,
পূৰাব চকুৰে চাই, পোহনীয়া আশা,
প্ৰকৃত পৰ্ব্বত ৰূপ; নিলগত দেখা
এফলীয়া এচটীয়া সীমাবন্ধা গড়।
পাকনিৰ পাচে কত ঘূৰিল পাকনি;
পাওঁ পাওঁ পাওঁ যেন, —একে নিলগত।
একেঠৰে ৰাখি চকু, আমনি-নলগা,
চাওঁতে চাওঁতে আহি, সন্ধিয়া পৰত,
চাপিলোঁ পৰ্ব্বতপাদ, —আনন্দ মঠৰ
এখন দুৱাৰদলি। প্ৰকৃতি সঙ্কেতে
যেন ৰজাৰ দুৱৰী, সশস্ত্ৰ প্ৰহৰী,
ৰক্ষক দুৰাৰ; —‘নিচুগাৰ্ড’ নাম তাৰ।
আনন্দ উপচি পৰা প্ৰকৃতি হিয়াত,
ধাৰেযোৱা এটি সোঁত শিলনি ওপৰে
বিভোল ভাবেৰে মিলি বইছে বাগৰি!
তুলিছে আনন্দ ৰাৱ, মঙ্গল আৰতি।
পৰিল উপচি ভাব, উগুল-থুগুল,
হিয়াত লীলাৰ। পাচ কৰি আন কাম,
নিবেদিলে মোত, উত্ৰাৱল মনে-চিতে,
অপৰূপ সৃষ্টি-শীলা, আপোন হিয়াত,
আপোন চকুৰে চাই মিলাবৰ গুণে!
ধীৰে ধীৰে নামি, লীলা-বাৱেঁ, হাতেযোঁটা,
দিলোঁ থিয় দুয়ে এটি শিল-ওপৰত;—
প্ৰকৃতিৰ পাৰি থোৱা শুদ্ধ চামপীৰা;
ধুৱালে পবিত্ৰ জলে, উথলি আপুনি,
বৰ-কন্যা চাৰি-পাৱ। জননী প্ৰকৃতি,
মুকলি গহীন সাজে, মেলি বহু-লতা,
পিন্ধালে সাদৰি, আদৰণী ভাবমালা;
মুকলি বুকুৰ মাজে, সাবটি দম্পতী,
চেনেহ-ছেপনি বান্ধে, ধৰি দুই মুখ,
সুঙিলে দুইটি শিৰ অপত্য স্নেহত।
নমিলোঁ জননী পদ। ভকতিৰ ভাব
বিৰিঙ্গি চকুৰ কোনে, বাগৰিল ধীৰে,
দুগালে দুধাৰি, আনন্দৰ চকুপানী।
বঞ্চিলোঁ সি ৰাতি তাতে হৰিষ্ অন্তৰে।
