লীলা/সৰ্গ-১
লীলা।
১। সৰ্গ।
⸻⸺
বন্দনা
নেজানো পুজাৰ বিধি, বন্দনাৰ ৰীতি,
বীণাপাণি বাগ্দেবি! চৰণ তোমাৰ
কিৰূপে পূজিম হাঁয়, বন্দিম কিমতে!
বজোৱাঁ অনন্ত কাল সঞ্জীৱনী বীণা,
গহীন জোঁকাৰে তাৰ কঁপাই বননি
সৰায় কতনা ফুল কবি-ফুলনিত!
সুৰ-বুজা আদিগুৰু স্বৰ্গী কবিগণে
সুৰ-সূতা বাছি লই ৰচিলে কতনা
সঞ্জীৱনী মালা; জ্বলন্ত জেউতি তাৰ
জিলিকে চৌপাশে, অহ, কাব্য-কাননত!
সি দীপ্তিৰ প্ৰভাৱত হই দীপ্তিমান,
আধ্য কবি সৱে, গুৰুপদ অনুসৰি,
গাঁথিলে কতনা আৰু দীপ্তিময়ী মালা,
অমৰ ছেন্দেৰে বান্ধি। হাঁহে মাতৃভাষা
উলাহত আজি, পিন্ধি পুত্ৰে ৰচা হাৰ।
নুবুজোঁ বীণাৰ সুৰ,— মুৰুখ সন্তান,—
নকঁপে ফুলৰ ঠাৰি; নসৰে এপাহী,
বঁজী ফুল, অভাগাৰ কল্পনা-বনত।
তথাপি হৃদয়-তন্ত্ৰী বাজি উঠে ঘনে,
মৰ্ম্মাহত চেপা খাই প্ৰিয়া-বিৰহত!
গুৰু-দীপ্তি আগ কৰি,—অন্ধৰ চকুত
যেনে প্ৰদীপৰ তাপ,—উমানে উমানে,
দুটি ফুল, এৰি যোৱা, পাইছোঁ বিচাৰি;—
গাথোঁ তাৰে এটি ধাৰ, গৰখীয়া মালা!
নোশোভে ই মাতৃকণ্ঠ; নুজুৰায় হিয়া;
থাকোক এপাশে পৰি, পাদপদ্ম চুই;—
দিয়াঁ সুৰ দেবি! ৰচোঁ দুখীয়াৰ মালা।
