অম্বল ইসিৰ কু অংশ ৩৭৪ ২ৰাবালি। | [৬; ১৪-৭; ১। ১৪ তেওঁ দোখনত আছে। তাতে তেওঁ ঘোড়াবেৰ, সকলো সৈন্যসামন্ত গোটাই লৈ যাত্ৰা কৰি বুথ, আৰু বহু সৈন্যৰ দল তালৈ পঠাই দিলে;]২৫ চমৰিয়া অবৰোধ কৰিলে। তাতে চমতি সিহঁতে ৰাতেই আমি সেইগৰ বেৰি ধৰিলে। | অতিশয় অকাল হল; সিহঁতে এনেকৈ অৱৰো ১৫ শাহে ঈশ্বৰ লোকৰ পৰিচৰকে ৰাতিপুৱাই. কৰিলে, যে, শেষত এটা গাধৰ যুৰ আণগত, উঃ বাৰি ওলাই দেখিলে, ৰথ আৰু ঘোড়া | আৰু পৌৰ ও এক কবি লেখৰ চাৰি কাগ, বোৰে সৈতে এদল সৈনই নগৰ বেৰি এৰিা এগ পাঁচ গত বেচা হল। পায়ে ইয়েল আছে; তাতে তেওঁৰ সেই দাসে তেওঁক কলে,হয়। ৰয় গড়ৰ ওপৰত ঘূৰি আছিল; এনে সময় ১০ , মোৰ এলে, আমি কি কৰিম? ভাতে এজনী তিতাই ৰিয়ািই তেওঁক কলে, হে মোৰ তেওঁ কলে, মকবি; কিয়নো সিহঁতৰ। ৭ প্ৰভু মহাৰাজ, সহায় কৰে। ৰাই কলে, ১০ শীবোৰতকৈ আমাৰ সী অধিক। তেতিয়া সেয়ে নহব, তোমাক যিহোৱাৰ সহায় কৰো; ইলীচাই প্ৰাৰ্থনা কৰি কলে, হে যিহোৱা,। | ময় কিহেৰে তোমাক সহায় কৰিম? মড়া মা বিনয় কৰে, ই যেন দেখিবলৈ পায়, এই|২৮ বলাৰ পৰ নে, নাইবা ড্ৰাকুণ্ডৰ পৰা; নাই নিমিত্তে ইয়াৰ চকু মুকলি কৰা। তাতে যিহো তাইক আৰু কলে, তোমাৰ কি হল। তাতে বাই লেই দাসৰ চকু মুকলি কৰিলত, সি চাই | তাইউ টি কলে, এই তিতাই মোক কৈছিল, দেখিলে, যে, লিচৰ চাৰিওফালে অগ্নিময় তোৰ পুতেৰ দে, আমি আৰি তাক; ঘোড়া অ ৰথেৱে পৰ্বত পৰিপূৰ্ণ আছে। ১ কাইলৈ মোৰ পোক খামহঁক। তাতে আমি ১৮ পাছে, সিহঁত তেওঁৰ ওচৰলৈ নামি আহিলত, | মমৰি পোক নিই খালেহক; পান। লীচাই যিহোৱাৰ আগত প্ৰাৰ্থনা কৰি কলে, যেতিয়া ময় এইক কলো, তোৰ পুতেৰ দে, বিনয় কৰে, এই নাকি প্ৰহাৰ কৰি ইতিৰ চকু আমি তাক খাও, তেতিয়া এই আপোন অন্ধ কৰা। তাতে ডেইলীচাৰ বা অনুসাৰে পুতেকক লুকুৱাই ৰাখিলে। সেই তিক্ততাৰ এই ১৯ প্ৰহাৰ কৰি সিহঁতৰ চকু অন্ধ কৰিলে। পাছে কথা শুনি ৰাই আগোনাৰ কাপড় ফালিলে; লীচাই সিহতক কলে, এয়ে সেইটো বাট নয়, যে সেইটা নাই নয়,T (সেইসময়ত তেও গড়ৰ ওপৰত কৰি আটিল :) আৰু এয়ে সেই মগৱে নহয়; তোমালোকে মোৰ। তাতে লোকবিলাকে চাই বৰ তলত তেও, গত retttttলক আকতা।৩১ চা কাপড় বা দেখিলে। পাছে তেওঁ কলে, ময় সেই মানুহৰ ওচৰলৈ তোমালোকক লৈ আমি যদি চাৰ পুতেক ইলীচাৰ যৰ নকীক যাওঁ; এই বুলি তেওঁ সিহঁতক চমৰিয়ালৈ লৈ। তাৰ কাৰ ওপৰত থাকে, তেন্তে ঈশ্বৰে • গল। সিহঁতে মৰিয়া পোৱাৰ পাইলীচাই মোক অমুক আৰ তাকৈয়ো অধিক দণ্ড দিও। কলে,হে যিহোৱা, এই লোকৰিলাকে দেখিবৰ তে, এই লোকবিলাতে ৩২ কিন্তু সেই কলিত ইলী আপোন যত বহি নিমিতে তৰ চকু মুকলি কৰা। তাতে যি]ে আছিল, আৰু ব্যবিলাকো তেওঁৰ লগত বহি বাই সিহঁতৰ চকু মুকলি কৰিলত, সিহঁতে দেখি- আছিল, আৰু ইয়াৰ ভিতৰতে ৰাই আপোনাৰ বলৈ পালে; আৰু দেখিলে, যে, আপোনা- ওচৰ পৰ এটা মানুহ পঠাই দিছিল। কিন্তু ২১ বিলাক চমনিয়াৰ মত আছে। পাত্ৰে- সেই মৃত অহাৰ আগৈয়ে তেও বৃ লোকবিলাকৰ তেল, ৰাই সিহঁতক দেখি ইলীচাক কলে, হে কলে, সেই নবীৰ পুতেকে মোৰ মূৰ নিৰলৈ ২২ পিতৃ, ময় ইহঁতক মাৰিম নে? মাৰিম নে? তাতে কেনেকৈ দূত পঠাইছে, তাক তোমালোকে . ইলীচাই কলে, নেমারি; তুমি যিবিলাকক দেখি নে। এই হেতুকে দেখা, সেই দৃ তৰোৱাল আৰু ধরে বন্দী কৰি আনা, এনে আহিলে দুৱাৰ পাই তার অফিতে দুবার মানুহবিলাককালো তুমি মার। সিহঁতৰ আগত | হেচি ধরিব; তার অনুরো রি শরনমা পিঠা আৰু পানী দিয়া;সিহঁতে তোন পান করি। তার পাছতে নাই। পাছে তেওঁ সিবিলাকে ২৩ আপোনাবিলাক প্রভুর ওচৰলৈ যাওক। তেতিয়া সৈতে কথা ওঁতেই,দেখা, মৃত আৰু তাৰ পাছ ভেও সিতির নিমিত্তে বড় তো যুত করিলে; বলা নামি আৰি তেওৰ ওচৰ পালে; তাতে পা লিতে কোন পান কৰি উলিও, তে রাই কলে, দেখ, এই অমল যিহোৱা লিংতক বিদায় দিলে; তেতিয়া সিহঁত আপোনা- পরা হল; ময় কিয় আৰু যিহোৱালৈ বাট বিলাকর এর ওচৰলৈ গল। পানে অরামীয় | চাই থাকিম? তেতিয়া ইলীচাই ফলে, সৈন্যদল ইয়েল দেশলৈ আৰু নাহিল। | তোমালোকে যিহোৱাৰ বাক্য না; যিহোবাই এই রূপে কৈছে, কাইলৈ এনে আকাল সাত লাইকোৱা ভাববাণী সময়ত চমল্পির বারমুখত এক চেয় পরিমাণ | আৰু তা সিড়ি। মিহি আটারি এক চেকল কপত, আৰু দুই ২০ পাছে অমর বিন-দেদ মই আপোনাৰ| তো পরিমণ ঘৱ এক চেল রুপ বেচা যাব, 3
