পৃষ্ঠা:Subject Of Examination In The Assamese Language.djvu/১৪৫

জীৱন-সদীত দিন যায়, পাছে ৰাতি, আৰুষ শইছ টুট লাহে লাহে চকু ছাপি নাহিছে মৰণ। সংসাৰ আৰ ঠাই, এবৰ সকাম নাই, কাছি-পাৰি যুজ সৱে কৰি প্রাণপণ ॥ এলাহ নিহালি খোৱা, ধীৰবেশ গাত লোৱা, ন হবা মৰাৰ এায় মাস্তুহসন । নহ বা গরুৰ দৰে, খুচিলেহে খোজ ধৰে, ৰণত বীৰে বুলি হোর্ট। খ্যাতিমান । বল্পনা-চকুৰে চোৱ, যেনে কি সুন্দৰ পোৱ', নকৰিবা দূৰ ভবিব্যক পতিয়ন। অতীত মৰিল গ’ল, তাৰ কথ। অম্ভ হল, মনব পৰাই তাক কৰ। সিলন । বিহকে আগত পোৱ1, ততালিকে কৰি লোৱ1 জীৱন্ত জাগ্রত বৰ্ত্তমান সময় ত। সাহক সাৰথী কৰ।, কৰ্ত্তব্যৰ পাচে লৰ, ঈশ্বৰ কৰুণাময় আছে ওপৰত । মহা মহা পুৰুঘৰ, চানেকীৰে জীৱনৰ, আমিও কৰিব পাৰে। জীৱন গঢ়িত । অভিনয় শেষ হলে, জীৱনৰ অন্তকালে, থই যাব পাৰে। খোজ সমা-বালিত । কেতিয়াবা হব পাৰে, কোনে৷ ছদ্ভগীয়া লৰে, জীৱনসমুদ্র মাজে নাও বুৰ গই । অঠাই পানীত পৰি, ককৃতৃ কৰি কৰি, ঢউৰ কোবত যদি জাহি পাৰ পায়, দেখি সেই খোজবোৰ, হব তাৰ আাশ ঘোৰ, সাং কৰি খোজে খোজে খোজ লব পাৰে । তেনেহলে বলা ভাই, ওবৰ সকাম নাই, অপূর্ব জেউতি চোৱা ‘উন্নতিৰ শিৰে।