পৃষ্ঠা:Subject Of Examination In The Assamese Language.djvu/১১২

১১০ ৰামায়ণ । নপাৱে উশাস তেজ বহে নাকে মুখে । নমৰিল কথমপি জীল বৰ হুখে । বাণ বিষে বশে আণে হোৱে ক্ষতিহত । ৰামময় মাত্র তেখে সকগে আগত । ৰামে পাইলে বুলি ভবা হোৱে স্বপনত । ৰাঘৱৰ শৰে লৈয়া ফুৰে আকাশত ॥ স্বপনে সচিতে সিতো ৰাম বিনে আন । েেবা ৰামত লাগিল যেন প্ৰাণ । নাষার গুহাই তাৰ ৰামৰ ভণ্ড । এৰিলে মাৰীচে যিবৰ ভোগ যত । সেইি ধৰি বিদায় লইয়া বাজগত । তপ হে চলি গৈয়া ৰছিল ৰমত । ৰাম লমপৰ দেখি বিক্রম সাক্ষাত । পুষ্প বৰিষিলা দেবে ছুইৰে৷ মাথাভ a অস্থত মহিমা দেখি ৰাম লক্ষ্মণৰ । ভৈলন্ত বিস্ময় মুনিগণ নিৰন্তৰ । ছই ভাইক প্ৰশংসা কৰিলা বহুতৰ । ধন্ত ৰাম লক্ষ্মণ সাৰ্থক ৰঘুবৰ । উৰত কটাকে দুয়ো কৰি মহালীলা । চৌধ কোটি ৰাক্ষস কপেকে লংহৰিলা । কৰ্ম্ম দেৰি জানিলোঁহে৷ সুহিকা মানুষ। ভৈলা অৱতাৰ হৰি পৰম পুৰুষ । ৰাক্ষস মাৰিয়া ভাৰ কৰিলা নিৰ্যাণ । সাধিলাহা জগতৰ পৰম কল্যাণ ॥ যাৰ নামে যান হোৱে ধৰ্ম্ম কৰ্ম্ম যত । হেন তুষি ভৈলা আসি সহায় যজ্ঞাত ৷ জানিলোহো হামাৰ ভাৰ্য্যৰ বাছি জীৱ । এহি বতে হুইঙিৰে বখানি আহিল ।