এথেকেচা ভালকৈ পাই ভালুকে দাঁত-মূৰ কৰচি বান্দৰটোলৈ চোঁচা ল’লে। বান্দৰে বােলে, ‘মােমাই কি কৰা, কি কৰা। তুমি পৰা শুনি মইতাে তােমাক সহায় কৰিবলৈকে আহিছোঁ। খং নকৰিবা। মই তােমাৰ খােৱাৰ যােগাৰ কৰোঁ। তুমি খাব পাৰিবানে?’
ভালুকে ক’লে, ‘কিয় নােৱাৰিম? আনগৈ যা।’
চকুৰ পচাৰতে বান্দৰে কিছু খােৱা বস্তু যােগাৰ কৰি আনিলে। আনি ভালুকক কলে—‘মােমাই, খােৱা বস্তু আনিছোঁ; কিন্তু দিবলৈ বাচনহে নাই। তােমাৰ পেটৰ ছালখনকে কোঁচাই দিয়া, তাতে ঢালি দিওঁ, খাই শান্তি পাবা।’
ভালুকে তাৰ পেটৰ ছালখন কোঁচাই খােৰােং এটা কৰি দিলে। বান্দৰে তাতে বাঘৰ মাংসৰ গৰম আঞ্জা ঢালি দিলে। যন্ত্রণাত গগন ফালি ভালুকটো তাৰ পৰা গুচি গ’ল।
অকণিহঁত, তােমালােকে চকুৰ পচাৰতে, গগন ফলা, কলখােৱা ধাতু বাজ হােৱা—এই খণ্ড বাক্যকেইটাৰ অৰ্থ শিকি একোটা বাক্য ৰচনা কৰিবাহঁক। নােৱাৰিলে ছাৰ, বাইদেউৰাহঁতক সুধি ল’বা ৷◆
(দৈনিক অসম, গুৱাহাটী, ৩ জুলাই, ২০১৬ চন)
