এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
পোহৰ আনোতা/৭
| এথেনা— | সেয়ে হ’ব পিতা। কিন্তু মনত ৰাখিব মহাকালৰ ইচ্ছাক কোনেও ৰুদ্ধ কৰিব নোৱাৰে। সকলো ধৰণৰ বাধাৰ প্ৰাচীৰ ভাঙি শ্ৰেষ্ট জীৱ মানুহে বিশ্বৰ সমগ্ৰ সৃষ্টিৰ মাজত মূৰ্তিমান হৈ জিলিকি উঠিবই। [প্ৰস্থান] |
| জিউছ— | [অট্টহাসি) হাঃ হাঃ ......... |
| [পোহৰ কমি আহে। ৪নং ত মানুহক ফকাচ কৰা হয়। মানুহজনে মজিয়াত লাহে লাহে সাতুৰি থাকিব আৰু উস্ আস শব্দ কৰি থাকিব] |
| প্ৰমিথিউছ— | [প্ৰৱেশ কৰি] কোন? কোন তুমি? ইমান আন্ধাৰৰ মাজত? |
| মানুহ— | মই। মই মা-নু-হ। |
| প্ৰমিথিউছ— | মানুহ!? |
| মানুহ— | হয় প্ৰভু। অপোনাৰেই সৃষ্টি মানুহ। |
| প্ৰমিথিউছ— | কিন্তু তুমি ইমান অন্ধকাৰৰ মাজত কিয়? |
| মানুহ— | জীৱশ্ৰেষ্ঠ হৈয়ো, মানুহ আজি আন পশুতকৈ কোনো গুণেই শ্ৰেষ্ঠ নহয় প্ৰভু। জ্ঞানৰ পোহৰ আৰু অগ্নিৰ উত্তাপৰ অভাবত মানুহ আজি সৃষ্টিৰ আদিম অৱস্থাতেই স্তব্ধ হৈ আছে। মানুহৰ জাগ্ৰত মস্তিত্ব আজি স্তব্ধ। প্লুটোৰ নৰকৰ অন্ধকাৰৰ মাজত আমি কক্বকাই ফুৰিছোঁ। ইয়াৰ পৰা আমাক মুক্তি দিয়া প্ৰভু। |
