শ্ৰীশঙ্কৰদেৱ আৰু শ্ৰীমাধৱদেৱ ইয়াৰ তাৎপৰ্য এই :-এন্ধাৰে ঢাকি ধবিলে যেনেকৈ ওচৰৰ বৰকে। নেদেখি সেই প্ৰকাৰে কৰ্ম্ম নাৰ্গ অৱলন কবি অন্ধ হৈ ভোগভিলাষী লোক বিলাকে, অন্তৰ্যামীৰূপে নিজ হৃদয়ত প্ৰতিষ্ঠিত থকা ঈশ্ববক তুৰ্কি নোৱাবে। এইবিলাক লোকে ঈশ্বৰব অভিপ্ৰায় নুবুজি হিংসাদি কাৰ্যত আসক্ত আৰু ক্ৰমে হিংসা কাৰ্যই সিহঁতৰ প্ৰিয় হৈ উঠে। সেই নিমিত্তে এই খল প্ৰকৃতিৰ লোকবিলাকে যজ্ঞ বধ কব পণ্ডবিলাকৰ মাংসৰ দ্বাৰাই নিজৰ তৃপ্তি সাধন কৰে আক সেই যজ্ঞৰ দ্বাৰাই পিতৃলোক দেৱতা আৰু ভূতপতিবিলাকব পূজা কবে। এনেবিলাক লোকে শুনোতে ভাল লগা স্বপেপম মায়াময় ক্ষণস্থায়ী স্বৰ্ণাদি পবলোক সুখ আৰু ঐহিক সুখ বাঞ্ছা কৰি মূৰ্থ বণিকৰ নিচিনাকৈ মূল সম্বল পবমাৰ্থ তত্ত্ব দলিয়াই অথাৎ, কাঞ্চা দি কাচ লয়। সত্ত্বাদি গুণত্ৰনব অধীন মানুহে ত্ৰিগুণময় ইন্দ্ৰাদি দেৱতাবিলাকৰ আৰাধনা কবে কিন্তু গুণাতীত পোব আবাধন নকৰে। এই জীৱনত যজ্ঞাদিব অনুষ্ঠান কৰি দেৱতাবিলাকৰ পূজা কৰি মৰণৰ পাচত স্বৰ্গলোকত অতুল ঐশ্বৰ্য ভোগ, কবিব, তাৰ পাছত পুণ্য ক্ষয় হলে পুনৰ সংসাৰলৈ আহি শ্ৰেকুলত জম ধৰি বিপুল ঐশ্বৰ্যৰ অধিকাৰী হৈ সুখে থাকিব এনেকুৱা ৰমণীয় বেদবাক্যব প্ৰলোভনত জীৱবিলাক দৃঢ়ভাৱে আসক্ত হয়, সিহঁতৰ মনত ভগৱানে অলপো ঠাই নেপাই। ভাগৱতত জীৱহিংসা কৰি দেৱদেৱীৰ উদ্দেশ্যে কবা যজ্ঞাদি ক্ৰিয়াৰ এনে প্ৰকাৰ নিলা স্পষ্টভাৱে থকাতে ভাগৱত অৱলম্বন কৰি ধৰ্ম্মশিক্ষা দিয়। কোনো কোনো অসমীয়া বৈষ্ণৱ গুৰুৱে কেনেকৈ শিয্যক শাক্ত মন্ত্ৰ দি, জীৱ হিংসা কৰি বলি কাটি, দেৱদেৱী পূজা কৰিবলৈ বিধি বা অনুমতি দিয়ে দিয়ে ইয়াকেহে বুজা টান। শব্দব্ৰহ্ম বেদৰ প্ৰকৃত অৰ্থ নাজানি নিজ নিজ ৰুচি অনুসাৰে মায়াৰ প্ৰভাৱত ভিন ভিন লোকে শ্ৰেয়ঃ সাধনৰ বিবিধ উপায় নিৰ্ণয় কৰিছে। সেইদেখি ভাগৱতত কৈছে :- “ ময়া মোহিতধিয়: পুৰুষা: পুৰুষৰ্ষত। শ্ৰেয়ো বতনেকাং যথা ক যথা কচি॥” ঐশ্বৰ্য্যকানী মীমাংসক পণ্ডিতসকলে বুধি দিয়ে স্বৰ্গ কামে যজেত," কোনো কোনোৱে অণিমাদি আঠ প্ৰকাৰ ঐশ্বৰ্যলাভ কৰাকে শ্ৰেষ্ঠ সাধন 22
