১৪ শ্ৰীশৱদেৱ আৰু মাধৱদেৱ গাইগোটা সাধন এই ধৰ্মৰ অনুমোদিত ব্যৱস্থা নহয়। সেইদেখি বাহৱা নামঘৰ, কীৰ্তন, আদিত ভক্তসকলে গোট খাই সমবেত প্ৰসঙ্গ, নাম, কীৰ্ত্তন আদি কৰা অসমীয়া বৈষ্ণৱ সম্প্ৰদায়ৰ ধৰ্মৰ প্ৰধান অঙ্গ। চাপৰি ৰজাই তাল নাগাৰ আদিৰ সাহায্যেৰে নাম কীৰ্তন কৰা হয়। বঙ্গদেশীয় বৈষ্ণৱবিলাকৰ নিচিনা নগৰ কীৰ্ত্তন, নৃত্য আদি অসমীয়া বৈষ্ণৱৰ মাজত প্ৰচলিত নাই। সমবেত কীৰ্ত্তনৰ বাহিৰেও বহুতে নিজ নিজ ঘৰত প্ৰসঙ্গ আদিৰ ৰাই পাৰিবাৰিক উপাসনা কৰে, আৰু এই বাবে পাৰিবাৰিক উপাসনা ঘৰ বা নাম-ঘৰ প্ৰায় লোক আছে। প্ৰসঙ্গ বা প্ৰাৰ্থনাৰ (Prayer) কেইটিমান ঘাই ভাগ আছে যাক ছন্দ বোলা হয়, যেনে নামছন্দ, শৰণছন্দ। ইয়াৰ বাহিৰেও মাধৱদেৱৰ যোত, প্ৰশংসা, ভজন, উপদেশ, মহিমা, উপদেশ, আয়নি, কাকুতি প্ৰভৃতি প্ৰসঙ্গ অঙ্গ দেখা যায়। শৱৰ মাধৱ উভয়ে কক্সবাদী মীমাংসক আচাৰ্যসকলৰ মতৰ বিৰুদ্ধে শিক্ষা দিছিল। ইয়াৰ কাৰণ এই যে এতিয়াতকৈও তেওঁলোকৰ সময়ত জনসাধাৰণৰ মাজত কৰ্মবাদীসকলৰ প্ৰাধান্য খুব বেছি আছিল। মীমাংসক আচাৰ্যবিলাক নিৰীশ্বৰবাদী, অৰ্থাৎ যাক আজিকালি সাধাৰণ ভাষাত নাস্তিক ( atheist) বোলা হয়। (২) তেওঁলোকৰ মতে বেদ নিত্য আৰু অভ্ৰান্ত আৰু জীৱৰ ধৰ্ম্ম বেদবিহিত যাগ পুজাদিৰ দ্বাৰাই স্বৰ্গ কামনা কৰ। “যতে দৰ্গকাম।” ইত্ৰাদি দেৱতাৰ উদ্দেশ্যে যজ্ঞ কৰা হয় সত্য, কিন্তু দেৱতা গৌণ মাত্ৰ, প্ৰয়োজনীয় নহয়, দেৱতা কেৱল মায়ক। বিধি নিষেধ আদি পালন কৰি অন্ত বেদৰ বিহিত কৰ্ম কৰিলেই পুণ্য সঞ্চয় হয়, ঈশ্বৰৰ প্ৰয়োজন নাই-এয়ে তেওঁলোকৰ মত। তেওঁলোকে জগত্ৰষ্টা বা পালনকৰ্তা এজন ঈশ্বৰ আছে বুলি স্বীকাৰ নকৰে। প্ৰকৃততে তেওঁলোকৰ ধৰ্ম্ম Godless religion (৩)। কৰ্মবাদীসকলৰ এই ঈশ্বৰ বিমুখ খই পুৰ্বাপৰ জনসাধাৰণৰ মাজত প্ৰচলিত আছে-ই বাস্তৱিক আশ্চৰ্যৰ বিষয়। এতিয়াও যিসকলে মীমাংসকবিলাকৰ অনুমোদিত ভাবে (২) মাৰ্শনিক ভাষাত যিসকলে দেহ অতিৰিক আৰ অত খাৰ সৰুৰে এবং যিবিলাক নেই (materialst) তেওঁবিলাককহে নাস্তিক বোলা হয়। চাক এই বেণীৰ যাই আচাৰ। দৈনিনি প্ৰভৃতি মীমাংস আচাৰ আৰু পি, প্ৰমুখ সাণী আচাসল নিৰী হলেও তেওঁলোকক নাস্তিক বোকা , কাৰণ তেনাকে আমাৰ অ অ মানে। (৩) হেপাটায় ময়েশন লয় বাংলা বৰ্ণ পানিত লিখিত
