শ্ৰীশঙ্কৰদেৱ আৰু শ্ৰীমাধৱদেৱ COS যে কি সৌভাগ্যৰ কথা তাক বাব বাব কৈছে। নবজীৱনৰূপ সুবিধা পাই জীৱই অকল ভক্তি আশ্ৰন কৰি মুক্তি লাভ কৰিব পাবে, শঙ্কৰে বীৰ্ত্তনৰ প্ৰায় প্ৰত্যেক অধ্যাৰ শেষত এই কথা লোকক বুজাবৰ চেষ্টা কৰিছে। এই ভক্তি কেবল একনিষ্ঠ অব্যভিচাৰী হব লাগে, নহলে ব্ৰাহ্মলাভ হয। গীতাত ভগৱানে কৈছে, “মাঞ্চ যোহব্যভিচাৰেণ ভাক্তযোগেন সেৱতে। স গুণান সমতীতৈত বুহ্মভূষ কপতে। “সৰ্ব্ব ধৰ্মান্ পৰিত্যজ্য মামেকং শৰণং বজ।নাম যোত লিখিছে :- “মোত মাত্ৰ সদা দিয়া মন, মোৰ ভক্ত হোয়া সৰ্বক্ষণ, মোক পূজা মাত্ৰ মোকে কৰাঁ নমস্কাৰ। কহিলো তোমাত সত্য বাণী, পাইবা মোক সুখে মহামানি, তুমি প্ৰিতম সুহৃদ সখি আমাৰ।” “বৃষ্ণ নিগদিত সব্যসাচি, পৰমাৰ্থ তত্ত্ব লয়ো বাছি, সুদৃঢ় বিশ্বাসে শৰণ লৈযো আমাত। মোতে মাত্ৰ সদা দিয়া চিত্ত গায়ে মোৰ গুণ নাম গীত, সকল শাস্ত্ৰব কহিলো সাৰ সাক্ষাত॥” এইদেখি শঙ্কৰ মাধৱে প্ৰচাৰ কৰা ধৰ্মক “একশৰণ” ধৰ্ম বোলা হয়, অৰ্থাৎ পৰমেশ্বৰব প্ৰতি নিদাম, একনিষ্ঠ, সুদৃঢ় ভক্তিযেই এই ধৰ্মৰ মূল কথা। ভগৱানৰ প্ৰসাদত যি মহাপুৰুষৰ এই প্ৰকাৰ একান্ত ভক্তি হৃদযত জন্মে তেওঁ মোক্ষপদকে আশা নকৰি অকল ভক্তিতেই মজি থাকে। এইবাবেই মহাপুৰষী সম্প্ৰদায়ৰ মাজত অন্য দেৱ দেবী পূজা নিষিদ্ধ। ‘এক দেৱ এক সেৱ, এক বিনে নাহি কেৱ।” “অন্য দেৱী দেৱ, নকৰিবা সেৱ, গৃহকো নাযাইবা, প্ৰসাদ নাখাইবা, ভক্তি হৈব ব্যভিচাব।” অন্য দেবী পুজা কবিলে ভক্তি ব্যভিচাৰী হয়। দামোদবদেৱেও এই ধৰ্ম্মকেহে শিক্ষা দিছিল। কালক্ৰমত এই শিক্ষা লৰচৰ হয়। বৰ্তমান সময়ত কোনো কোনো দামোদবী পন্থব বৈষ্ণৱ আচাৰ্যই শিষ্যক শাক্ত মন্ত্ৰ দিয়াও শুনা যায় আৰু তেনে শিষ্যই প্ৰকাশ্যে তান্ত্ৰিক নিয়মে দেবীৰ পূজা কৰাও দেখা যায়। একমেবাদ্বিতীয পবনেশ্ববব প্ৰতি একনিষ্ঠ অব্যভিচাৰী ভক্তি যে শঙ্কৰ মাধৱ ধৰ্মৰ মূল ভিত্তি আছিল এই কথা বাৰে বাৰে উল্লেখ .
