২৮৮ শ্ৰীলঙ্কৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱ বিশিষ্ট ৰূপ নাই আৰু হব নোৱাৰে। মাধৱদেৱে লিখিছে ‘যতেক প্ৰাকৃত আকাৰ বঙ্কিত, ভৈলন্ত যিহেতু হৰি। সেই হেতুতেসে, নিৰাকাৰ নাম, আছত্ত ঈশ্বৰে ধবি।” কিন্তু নিৰাকাৰ বুলি তেওঁ একেবাৰে শূন্য নহয়। শাস্ত্ৰমতে তেওঁৰ ৰূপ আছে যাক ভক্তসকলে দৰ্শন কৰিব পাৰে। সেই ৰূপ নিত্যৰূপ, সেই ৰূপেই সৎচিৎ আনন্দৰূপ। সেইৰূপ ভাষাত ব্যক্ত কৰিব পৰা নাযায়। চৰ্ম-চকুৰে তাৰ দৰ্শন হব নোৱাৰে। অন্তৰ তন্ময় হলে, ভক্তি-চকু মেল খালে হে সেই নিত্যৰূপ দৰ্শন কৰা যায়। এনে দৰ্শন লাভ কৰা সৌভাগ্যশালী সিদ্ধ পুৰুষৰ হে হব পাৰে;- ‘শৃবৃত্ত বিশ্বেথমৃতস্য পুত্ৰ আ যে ধামানি দিব্যানিত : বেদাহমেতং পুৰুষং মহামাদিত্যবৰ্ণং তমসঃ পৰস্তাৎ ” হে দিব্যধামবাসী অমৃতৰ পুত্ৰসকল! তোমালোকে শুনা। মই সেই তিমিৰাতীত জ্যোতিৰ্ময় মহান্ পুৰষক জানিছে॥ কিন্তু ভক্তব জ্ঞানৰ উন্নতি হৈ যেতিয়া তত্ত্বজ্ঞান পৰিফুত হয় তেতিয়া আৰু ৰূপ দেখা যায়। তেতিয়া অখণ্ড সচ্ছিদানল ব্ৰহ্মক উপলব্ধি হয়। ইয়াৰ উপমা যেনে সচিদানন্দ অপাৰ সাগৰ, তাৰ আকাৰ আয়তনৰ কোনো ধাৰণা নহয়। মাজে মাজে ভক্তিৰূপ হিমৰ দ্বাৰা সি বৰ হৈ আকাৰ ধাৰণ কৰিছে। জ্ঞানসুৰ্য উদয় হোৱাৰ পাছত বৰফ গলি যায়, তেতিয়া আকৌ অপাৰ সমুদ্ৰ। “জ্ঞান প্ৰদেন বিশুদ্ধ সহ অতন্ত তং পশ্যতে নিকলং ধ্যায়মান” জ্ঞানৰ প্ৰসাদত শুদ্ধচিত্ত লোকবিলাকে ধ্যানমুক্ত হৈ নিৰবয়ৰ ব্ৰহ্মক উপলব্ধি কৰে। এই অৱস্থা কাৰৰ হলে “কতলন্যস্ত আমলকবৎ” আৰু কোনো সংশয় নেথাকে। “ভিদতে হৃদয়গ্ৰন্থি শ্চিন্তে সৰ্ব্ব সংশয়া: শঙ্কৰদেৱে আৰু মাধৱদেৱে অনাৱশ্যক হোম, যাগ, পুজা, আদি কৰ্ম এবি ভক্তিকে একান্তমনে ধৰিবলৈ শিকাইছিল আৰু সেই উদ্দেশ্যতে হে ওপৰত উদ্ধৃত কৰা বোষাৰ পদ কেফাকি লিখা হৈছিল। তাৰ ঠিক পাছৰ পদৰপৰা ইয়াক ভালকৈ বুজা যায়,-“ কত বিশ্বাস যাৰ, হিয়াতে পাকন্তে হবি, অতিশয় দু হোন্ত তাৰ।" শঙ্কৰৰ একাদশ জত আছে, যাব যেন মতি কৰে বেদক ব্যাখ্যান। নিজ ধৰ্ম ভকতিক ত্যজি বুজে আন। কেহহ বোলে বেদে কৰে যজ্ঞ ব্ৰত দান। কতো বোলে সুম দেয়
