শীশ আৰু সেৱ ২৭৫ হয়। আপোনৰ পিতামহ শনাৰায়ণ মহাৰাজে মহাপুৰু শৰলে শক্তি প্ৰভাৱ আৰু গুণশীল জানি তেওঁৰু শৰণ লৰৰ অত্যন্ত ইচ্ছা কৰিছিল। এই বণী সেই বৰদেৱৰ নাতি পুৰুষোত্তম ঠাকুৰ পখী। এতেকে এওঁক অপপানাৰ গুৰুপত্নী বুলিৰ লাগে। এই ধাম্মিক গুৰুপত্নী আপোনাৰ ৰাত আছে; তেওঁ আপোনাৰ মঙ্গলৰ নিমিত্তে ফুল নিৰ্মালি আপো- নালৈ পঠাই দিছিল; আপুনি ভাগ্য বুলি মানি সেই নিৰ্মালি গ্ৰহণ কৰি তু হব লাগে। অজ্ঞানীসকলৰ কথা শুনি ৰাগ কৰিব নালাগে।” এই কথা শুনি ৰজাই দামোদৰদেৱক প্ৰশংসা কৰি কলে “ন্য জন্য গোসাই তুমি সাৰ কথা কলা। শঙ্কৰদেৱৰ কথা মই ভালমতে শুনিহে। তেওঁৰ নাতি পুৰুষোত্তমকে জানো। পুৰুষোত্তমৰ কথা মোক কই নালাগে; তেওঁ পৰম প্ৰসিদ্ধ গুণগণেৰে বিভূষিত আছিল। তেওঁৰ ভাৰাই দিয়া নিৰ্যালি নিশ্চয় বিশিষ্ট। এই বামুণ পাপীঠখনে বেয়া বুলি মোক লগাইছিল; ইহঁতে মোক নকয় যে সেই বমণীজনা পুৰুষোত্তম ঠাকুৰৰ অৰ্যা। ইহঁতে মোক কৈছিল, এজনী অপবিত্ৰ বাৰী শুদিৰৰ তিবোতই মোলৈ নিৰ্মালি পঠিয়াই দিছে বুলি।” এই বুলি সেই বহ্মণবোক ঢকিয়াই ৰাজসভাৰপৰা খেদি দিবলৈ ৰজাই হুকুম দিলত, বামণবোৰ পলাই পত্ৰ দিলে। এই কথা ঠাকুৰৰ অৰ্যাই শুনি পৰম আনন্দিত আৰু কৃতজ্ঞ হৈ দমোদৰদেৱক প্ৰশংসা কৰিবলৈ ধৰিলে। ঠাকুৰৰ অৰ্যাৰ হাতত, শঙ্কৰদেৱে নিজ হাতে লেখা, সোণৰ শলখা দিয়া বৰ-তাগৱত শন আছিল। দামোদৰদেৱে সেইখন ঠাকুৰপৰীক জিলত তেওঁ সন্তোষ মনেৰে পুথিখন কামোদৰদেৱক দিলে। পিছত ঠাকুৰ ভাৰাই সেই পুথিখন খুজি পঠিয়াই নাপালে। সেই পুথিখন আজিলৈকে দক্ষিণপাট সত্ৰত আছ। দামোদৰদেৱৰপৰা সেই পুথিখন লেদেৰ অধিকাৰে পালে; বলোৱে ৰূলীদেৱক দিলে। তেতিয়াৰে পৰা সি গণিপাট সত্ৰত আছে। বৰঠাকুৰ ভাৰাই এই দৰে দুখিত মনেৰে জীয়েক দময়ন্তীৰে সৈতে ভেলাতে থাকোতে এদিন দুষ্টমতি ৰনাৰায়ণ ৰজাই ৰলেৰে দময়ন্তীকন্যা স্বৰীযুত শিপটি বৰ্তমান অধিকাৰ পু েক ৰে ৰে সেই পানি নি তে কি তাৰ নেশ ল দি না দিতি। (বী এ ১৮৩৪ , আমাৰ মা, না।)
