২৭৪ শীশৰদেৱ আৰু শ্ৰীমাৰৱদেৱ প্ৰাণ পবিত্যাগ কৰিলে। সেৱকসকলে ঠাকুৰৰ কাঠসংকাৰ কৰিলে। ভাবা ৰুক্মিণীয়ে ৰীৰ এৰিৰি নিয়মমতে সমাধা কৰি জীয়েকেৰে সৈতে কিছু দিন তাতে থাকিল। চতুৰ্ভুজ ঠাকুৰে ককায়েকৰ মৃত্যুৰ সংবাদ শুনি সেৱকসকলেৰে সৈতে হৰিকীৰ্ত্তন মহোৎসৱ কৰিলে। ৰে মৃত্যু সংবাদ শুনাৰ দিনাৰেপৰা চতুৰ্ভুজ ঠাকু যা শোকান্বিত হৈ পলি। তেওঁ বৌৱেকক চাবলৈ আৰু জ্যেষ্ঠৰ অতি গঙ্গাত লগাবলৈ বুলি বিষ্ণুপুৰ থানৰপৰা ভেলা মধুপুৰ কাকতটা থান দৰ্শন কৰি যাবলৈ যাত্ৰা কৰি আহিল। ভেলা পাই তেওঁ বৌৱেক আৰু ভতিজাজীৰে দেখি ককায়েকৰ নিমিত্তে অনেক খেদ কৰি, তাতে কিছুদিন থাকি, তাৰ পিছত কাকতটা আৰু মধুপুৰ থানলৈ গৈ তাতে গোৰি অধিকাৰৰ সৈতে দেখা কৰি আনন্দেৰে থাকি তাৰ পিছত হবিহৰ আতাৰপৰা অনেক ভক্তি তত্ত্বৰ কথা শ্ৰৱণ কৰি আকৌ ভেলালৈ আহি কিছুদিন থাকি জ্যেষ্ঠ অস্থি লৈ গঙ্গালৈ গল। গঙ্গাত জ্ঞান দান কৰি অস্থি লগাই ঠাকুবদেৰ উভতি আহোঁতে নৰীয়া পৰি পথতে তেওঁৰ মৃত্যু ঘটে। ঠাকুৰৰ মৃত্যু শুনি সকলোৱে শোক কৰিবলৈ ধৰিলে আৰু তেওঁৰ ভাৰ্য শোক মৃতপ্ৰায় হল। বিধিমতে ঠাকুষৰ শ্ৰাদ্ধাদি সকলো কাৰ্য্য সমাপন কৰা হল। বৰঠাকুৰৰ ভাৰ্যা তেওঁৰ কন্যাৰে সৈতে বেহাবতে আছিল। এদিন ভকতসকলে তেওঁক কলে, “আই, আপোনাৰ স্বামীবে সৈতে ৰজাই সাক্ষাৎ কৰিবলৈ ইমান আগ্ৰহ প্ৰকাশ কৰি তেওঁক মাতি পঠিযাইছিল; কিন্তু দৈমে তেওঁৰ যোৱা নহল। এতেকে আপুনি ৰজালৈ নিৰ্মালি পুপ পঠোৱাটো যুগুত।” এই পৰামৰ্শ শুনি ঠাকুৰৰ ভাৰ্যাই ভকতৰ হাতত লৈ ফল নিৰ্মালি পঠিয়াই দিলে। বজাই আদৰ কৰি সেই নিৰ্বালি গ্ৰহণ কৰিলে। এনেতে বজাৰ সভাত থকা কুট ব্ৰাহ্মণসকলে ৰজাক কলে “মহাৰাজ, শূদ্ৰৰ বিধৱা অতি অপবিত্ৰ। এনে অপবিত্ৰজনাই আপোনালৈ নিৰ্ধালি কেনেকৈ দিয়ে?" এই কথা শুনি ৰজাই জোৰ কৰি জগৰ ধৰি পঠিয়ালে। ঠাকুৰৰ ভাৰ্যই এনে হোৱা দেখি ভাত থকথৰে কপিৰলৈ ধৰিলে। দামোদৰদেৱ তেতিয়া তাতে তেওঁৰ বৈকুণ্ঠপুৰ নামে সত্ৰত আছিল। ঠাকুৰৰ ভাৰাই তেওঁক মতাই আনি এই বিপদৰ কথা কত, দামোদৰদেৱে ৰজাক কলে মহাৰাজ, এই বিধবা মণী সামান্য লোক
