বৰঠাকুৰদেৱ ভেলাত থাকোঁতে নানা ঠাইৰপৰা লোক আহি তেওঁৰ ওচৰত
ধৰ্ম্ম ক ধৰিলে; আৰু ৰজা প্ৰজা সকলোৱে তেওঁক শঙ্কৰদেৱৰ নাতি বুলি
পৰম শ্ৰদ্ধা ভক্তি কৰিবলৈ ধৰিলে।
হৰিহৰ আতাই এদিন শঙ্কৰ গুৰুৰ নাতি সাক্ষাত শঙ্কৰ বুলি তেওঁ, একঠি চাউল লগাওঁ বুলি ঠাকুৰক এটি খৰাহিত একঠি চাউল দিলে। ঠাকুৰে হৰিহৰ আতাক সমাদৰ কৰি চাউলকঠি ভোজন কৰা হব বুলি ৰাখিলে। আলধৰাই নি চাউলৰ খৰাহিটো হেদালিত তুলি থলে, কিন্তু সেই চাউলৰ কথা বিস্মৰণ হৈ সেই দিনা ঠাকুৰৰ ভোজনৰ অৰ্থে নিদিলে। গধূলি হৰিহৰ আতাই অসন্তুষ্টমনে আহি ঠাকুৰক কলে “তোমাক শঙ্কৰদেৱ গুৰু পুৰুষৰ নাতি বুলি চাউল কঠি দিলো, তুমি ভোজন নকৰি হেদালিত তুলি থলা।” এই বুলি কৈ তেওঁ অপেক্ষা নকৰি ভিতৰলৈ সোমাই গৈ হেদালিৰপৰা চাউলৰ খৰাহিটো আনি ঠাকুৰৰ আগত দিলেহি। ঠাকুৰ অপ্ৰস্তুত হৈ, পৰিচাৰকৰ পাহৰণত তেনে বিসঙ্গতি ঘটিল বুলি হৰিহৰ আতাক সান্তনা কৰি, ভঁৰালৰপৰা আৰু চাউল অনাই সেই চাউলেৰে সৈতে মিহলোৱাই সকলো সেৱকক ভাগ বঁটাই দিয়ালে, আৰু নিজেও ভোজন কৰিলে।
ঠাকুদেৱৰ গুণ গৰিমা শুনি কোচবেহাৰৰ ৰজাই (লক্ষ্মীনাৰায়ণৰ পুতেক) ভাবিলে, শঙ্কৰদেৱৰ নাতি, এতেকে তেওঁৰক সমাদৰ কৰিব লাগে। ৰজাই ইয়াকে ভাবি নিজৰ কাৰ্য্যীক ঠাকুৰদেৱক ৰাজসভালৈ মাতিবলৈ পঠিয়াই দিলে। ঠাকুৰদেৱে মনতে ৰিমৰিম কৰি থিৰ কৰিলে যে “এই ৰজাৰ ওচৰলৈ মই নাজাও, এওঁৰ পিতামহ নাৰায়ণ ৰজাই মোৰ পিতামহ শঙ্কৰদেৱক ভক্তি সেৱা কৰি তেওঁৰ ওচৰত ধৰ্ম্মক ধৰিব খুজিছিল। এওঁ কিন্তু মই দেখিছোঁ, ভকতক দ্ৰোহ কৰে আৰু দুৰ্জ্জন; এতেকে এওঁৰ ওচৰলৈ মিই নাজাঁও। নগলে নেৰে যেতিয়া মই বাজ হৈ যাম।” ইয়াকে ভাবি ঠাকুৰদেৱে কাৰ্য্যীক কলে “মোৰ শৰীৰত বৰ পীড়া হৈছে, ঈশ্বৰৰ ইচছাত ভাল হলে ৰজাৰ আজ্ঞা মানি যান।” কাৰ্য্যীয়েও দেখিলে ঠাকুৰৰ গা ভাল নহয়। এই কথা শুনি কাৰ্য্যী গলত, ঠাকুৰে মধুপুৰ থানৰ গোবিন্দ অধিকাৰ আতৈক মতাই আনি, দুয়ো ৰহস্য ৰস্তু আলাপ কৰি, তেওঁৰ বিদায় দি, নিশা ১৫৪১ শক পৌষ মাসৰ কৃষ্ণচতুৰ্দ্দশীৰ মাজ নিশা
