সেইদেখি বৰ-বাৰজনীয়া বোলে। বৰভকতিৰ পুত্ৰ বাপুকৃষ্ণৰপৰা বঢ়া
হৰিগতিৰপৰা খাটপাৰ সত্ৰ হল। মুৰাৰিৰ পৰা বেঙেনাআটি সত্ৰ হল।
কৃষ্ণচৰণৰপৰা চুপহাৰ সত্ৰ হল। বাসুদেৱৰপৰা চতমীয়া সত্ৰ, হৰি-
চৰণৰপৰা সাওকুচি সত্ৰ, কৃষ্ণাইৰ পৰা শালমৰীয়া সত্ৰ, গোবিন্দৰপৰা
চেকেৰাতলী সত্ৰ, পৰমানন্দৰপৰা ৰতনপুৰ সত্ৰ, কমললোচনৰপৰা ঠকৰিয়াল
সত্ৰ, কৃষ্ণৰপৰা গোমোথা সত্ৰ, পৰশুৰামৰপৰা পুনিয়াৰ ফুলবাৰী সত্ৰ,
কৃষ্ণৰামৰপৰা কাঠৰপো সত্ৰ হল।
ঠাকুৰসকলে মাকক প্ৰতিপাল কৰি পাটবাউসীত অনেক বছৰ আছিল। তাৰ পিছত চতুৰ্ভুজ ঠাকুৰে তামৰঙ্গা বিলৰ পাৰলৈ গৈ তাতে ঘৰবাৰী কৰি থাকিল; আৰু পুৰুষোত্তম ঠাকুৰ পাটবাউসীতে ৰল।
বদুলা আতাই বৰঠাকুৰক অৱহেলা আৰু অৱমাননা কৰিলে বুলি বাপু- কৃষ্ণই বৰঠাকুৰ পুৰুষোত্তমৰ আগত অলীক কুট লগালত, বৰঠাকুৰে ক্ৰোধ কৰি মথুৰাদাস আতালৈ কৈ পঠিয়ালে যে এইবাৰ বদুলআতা আহিলে যেন বৰপেটা সত্ৰত তেওঁক উঠিবলৈ দিয়া নহয়। এই কথা শুনি বুঢ়া আতাই উত্তৰ দিলে যে “মই এনে কাম কেনেকৈ কৰিম। শেষ কালত গুৰুজনে সৰ্বশক্তি দি গাৰ বদল পাতি বদলা আতাক উজানলৈ পঠিয়াইছে; মোৰ কি শক্তি আছে যে এনেজনক মই বৰপেটা থানত নুতুলিম? এনেজনে মোকে এই থানৰপৰা খেদিলেই বা মই কি কৰিব পাৰোঁ ?” বুঢ়া আতাৰ এই উত্তৰ শুনি ঠাকুৰে ক্ৰোধ কৰি, বুঢ়া আতাৰ হাতৰপৰা কীৰ্ত্তনঘোষা শাস্ত্ৰখন কঢ়াই নিয়াই সেই শাস্ত্ৰ তেওঁক নপঢ়িবলৈ কলে। বুঢ়া আতাই কলে “যদি কীৰ্তনঘোষাখনকে নিলে, আৰু তাক নপঢ়িবলৈ মোক কলে, ঘোষা শাস্ত্ৰখনিকো বা কিয় মই পঢ়িবলৈ ইয়াত ৰাখিলে। জীৱৰ তৰণৰ হেতু কল্পতৰু জগৎগুৰু শ্ৰীশঙ্কৰদেৱে কীৰ্তনঘোষা শাস্ত্ৰখন কৰি সকলো- লৈকে প্ৰকাশ আৰু প্ৰচাৰ কৰি থৈ গৈছে। তথাপি তেওঁৰ আজ্ঞা পালি তেওঁক মই শাস্ত্ৰখন দিলো।” এই কথা শুনি ঠাকুৰে ঘোষা শাস্ত্ৰখনি দিলে, কীৰ্ত্তনখন নিজৰ ঠাইত ৰাখিলে। ঠিক এনে সময়তে বদুলা আতা উজানৰ পৰা আহি বৰপেটা পালেহি। তেওঁ ঠাকুৰৰ পাশলৈ যাৰ খুজিলত, বুঢ়া আতাই তেওঁক কলে “তুমি ঠাকুৰৰ ওচৰলৈ কেনেকৈ যাবা? তোমাৰ প্ৰতি তেওঁ মহা ক্ৰোধ হৈছে। যোৱাৰ আগেয়ে কাৰ্য্যৰ গতি বুজি
