গাৱত ৰাশি ৰাশি মানুহ, গৰু, পশু, পক্ষী মৰি থকা আৰু ঘৰ-বাৰীবোৰ পুৰি ভষ্ম হৈ থকা দেখি তেওঁৰ মনত বৰ বিষাদ লাগি বৈৰাগ্য উপস্থিত হল। তেওঁ ভাবিলে “মই কি দেখি গলোঁ, আৰু উভতি আহি কি দেখিলোঁ। সংসাৰ ক্ষণভঙ্গুৰ; সকলো অসাৰ অলীক। এইদৰে তেওঁ ভাবি আহি ঘৰ পাই মনত বিৰকতি লৈ, স্নান কাৰ্য্য কৰি থাকি, সকলোেবোৰ অসাৰ ভাবি গৃহ-কাৰ্যত সমূলি মন নিদি ৰামৰমীয়া বৰাগীসকলেৰে সৈতে হৰিনাম গাই ফুৰিবলৈ ধৰিলে। ভায়েকৰ গৃহকাৰ্য্য ত সমূলি মন নাই, তেওঁ মাত্ৰ বৰাগীৰে সৈতে লগ লাগি নাম গাই ফুৰে দেখি ককায়েক শঙ্কৰদাসে তেওঁক অনেক বুজালে, অনেক তিৰস্কাৰ কৰিলে, কিন্তু একোতে আৰু তেওঁৰ মন নিফিৰিল। বৌৱেকে পদ্মক বৰ মৰম কৰিছিল। তেওঁ ভাবিলে, দেওৰেকক বিয়া কৰাই দিলে দেওৰেক গৃহস্থী হৈ থিৰ হব। ইয়াকে ভাবি বৌৱেকে পদ্ম আতাক কন্যা এটা বিয়া কৰাই দিলে; কিন্তু তেওঁ বৌৱেকৰ অনু- ৰোধ এৰাব নোৱাৰি যদিও বিয়া কৰালে, তথাপি তাক জঞ্জাল বুলি ভাবি গৃহকাৰ্য্য আৰু গৃহস্থী ধৰ্মলৈ সম্পূৰ্ণৰূপে অনাস্থা প্ৰদৰ্শন কৰি আগৰ দৰেই নাম গাই ঈশ্বৰ চিন্তা কৰি ফুৰিবলৈ ধৰিলে। ভায়েকক কোনো মতেই গৃহকাৰ্য্যত আৰু গৃহস্থী ধৰ্ম্মত লগাব নোৱাৰি, শেহত তেওঁৰ বৰ খং উঠি ভায়েকক ভাত নিদিবলৈ ভাৰ্য্যাক টান হুকুম দিলে। বৌৱেকৰ কিন্তু দেওৰেকলৈ বৰ মৰম, সেইদেখি তেওঁ লুকাই শুশ্ৰুষা কৰি দেওৰেকক ভাত দিবলৈ ধৰিলে। এদিন ইয়াৰ গম পাই স্বামীজনে ভাৰ্য্যাক বৰকৈ গৰ্জ্জি- বলৈ ধৰা দেখি পদ্ম আতাক বেলেগে চুকতে চৰু এটা জুৰি বৌয়েকে ভাতৰ দিহা কৰি দিলে। তেনে হোৱা দেখি ককায়েকে কুটা এডাল বেৰেৰে সৈতে চৰুত লগাই চৰুটো ছুৱা কৰি থলে। এনে হোৱা দেখি পদ্মই ককায়েকৰ ঘৰ পৰিত্যাগ কৰি, ওচৰতে এজন গৃহস্থৰ বিহানিৰ মাজত জুপুৰি এটাত থাকিলহি। কিন্তু ককায়েকে তালৈকে গৈ তেওঁৰ চৰুটো বেৰেৰে সৈতে লগাই খৰিকা পেলাই থৈ চৰুটো ছুৱা কৰি অহাত তেওঁ সেই ঠাই এৰি আন এঘৰ গৃহস্থৰ বাহঁ-তলৰ জুপুৰি এটাত ৰলগৈ। তাতো ককায়েকে তেওঁক আমনি কৰিবলৈ নেৰাত, তাৰপৰা তেওঁ আৰু আঁতৰ হৈ হাতীশাল নামৰ ঠাইত বহা এটি কৰি ৰলগৈ। এই দৰে ঠাই সলাই থাকিও তেওঁ ককায়েকৰ হাত সাৰিব নোৱাৰি বিমন হৈ দুখ কৰি থকা দেখি জয় ভাৰতীয়ে তেওঁক তাৰ কাৰণ শুধি জানিব পাৰি তেওঁক আশ্বাস
