ধৱলপুৰলৈ উঠি গৈ মাতামহ হনুমন্তাৰ ঘৰত ৰলগৈ। ধৱলপুৰত পদ্মক গৰু ৰাখিবলৈ দিয়া হল। তেওঁ লগৰীয়া ছটি গৰখীয়া লৰাৰে সৈতে গৰু চৰাই ফুৰিবলৈ ধৰিলে। ককায়েকে পদ্মক লেখাপঢ়া শিকাবৰো দিহা কৰি দিলত পদ্মই লেখাপঢ়া শিকিবলৈ ধৰিলে। সেই সাতজন গৰখীয়া লৰাৰ একো একোজনে একো একো দিনকৈ গৰু ৰাখি আৰু বাকী ছদিন লেখাপঢ়া কৰে দেখি তেওঁলোকৰ বিদ্যা শিক্ষাত কোনো বিঘিনি নঘটিল।
সেইদৰে মাতামহৰ ঘৰত তেওঁলোেক থাকোঁতে পাঁচ বছৰ হল। এনেতে এদিন গোপালে তেওঁৰ পুৰণি ভেটিলৈ আহি দেখিলে যে তাত ঘৰ-বাৰী একো নাই, ভেটিটোত হাবি হৈ পৰিছে। তেওঁৰ ভতিজাকহঁত মাকেৰে সৈতে ধৱলপুৰলৈ গল বুলি শুনি তেওঁ সেই পুৰণি ভেটিতে আকৌ নকৈ ঘৰ-দুৱাৰ সাজি, ভতিজাকহঁতক বৌৱেকেৰে সৈতে তালৈ লৈ গলহি।
গোপালে তেওঁলোকক প্ৰতিপাল কৰি ৰাখি শঙ্কৰদাসলৈ কন্যা এটি বিয়া কৰাই দিলে। ইয়াৰ কিছুদিনৰ মূৰত তেওঁলোকৰ খুৰাক গোপালৰ মৃত্যু হল, আৰু তাৰ পিছত মাতৃদেবীৰ পৰকাল হল। বহুৰমাকো বিয়া দিয়া হল; আৰু জগন্নাথচৰণ নামে বহুৰমাৰ এটি পুত্ৰ হল। খুৰাক মাকৰ মৃত্যু পিছত পদ্ম ককায়েক শঙ্কৰদাসৰ লগতে থাকিল।
এনেতে সেই অঞ্চলত অকস্মাৎ ডফলাৰ যুদ্ধ উপস্থিত হলত, সকলো ৰায়ত যুজলৈ ওলাল। শঙ্কৰদাস আৰু পদ্মৰ ভিতৰৰো এজনক সেই যুজলৈ যাবলৈ ৰায়তে মাতিলত, শঙ্কৰদাসে ভায়েক পদ্মকে পাচিলে। জ্যেষ্ঠৰ আজ্ঞা সাদৰেৰে পালন কৰি পদ্ম ৰং মনেৰে ৰায়তেৰে সৈতে ডফলাৰ যুজলৈ গল। যুজৰ ঠাইত পদ্মৰ ওচৰত দুটা নটৰ লৰাও আছিল। ডফলাই যুজত প্ৰায় সকলোবোৰ লোককে বিনাশ কৰি শেহত খেদি গৈ সেই নটৰ লৰা দুটাকো মাৰিলে। পদ্মই এনে হোৱা দেখি বিষাদিত হৈ অস্ত্ৰ ধৰি ডফলাৰে সৈতে যুজিবলৈ সাজু হল। ডফলাই তেওঁক বেঢ়ি ধৰিলে। কিন্তু আচৰিত কথা ডফলাই যত যাঠি জোং তেওঁৰ ফালে মাৰি পঠিয়াই, সেইবোৰ তেওঁৰ গাত লাগি উৰি যায়। তেনে হোৱা দেখি ডফলাবোৰে আচৰিত মানি তেওঁক “দেও মানুহ” বুলি এৰি থৈ গুচি গ'ল। ইয়াৰ পিছত পদ্ম আতাই তাৰ পৰা উভতি ঘৰমুৱা হৈ আহোঁতে বাটত
