এশিৰদেৱ আৰু শ্ৰীমাধৱদেৱ ২৩৫ বেয়া বুলি জানিলি?” ৰজাই ৰিক এই দৰে কৈ মনতে ভাবিলে, আৰু বুজি চাব লাগে, বিয়ে কিয় এতিয়া মাধৱৰ বিপক্ষে এই দৰে কয়। ইয়াকে ভাবি ৰজাই মাধৱদেৱক মতাই আনিলে। পশ্চিমৰ তিনিজন পণ্ডিত ৰজাৰ বাজতে আছিল, তেওঁলোককো ৰজাই মতাই আনি সমাৰোহ কবি সভা পাতি, তেওঁলোকক কলে, “এওঁ আসামৰ এজন মহাজন। এওঁৰে সৈতে তোমালোকে আলাপ আৰু বিচাৰ কৰ। এওঁ শৰৎ কালৰ দেবী পূজা নকৰে। বিষ্ণুৰ বাহিৰে আন দেৱতাৰ পূজা নকৰে।” এই কথা শুনি পণ্ডিতে মাধৱদেৱক আন দেৱ পূজা নকৰাৰ কাৰণ শুধিলত, মাধৱদেৱে কলে “গতাগত ভোগ বা যি কৰে তেওঁৰ হে আন দেৱ দেৱী পুজা কবিবৰ আৱশ্যক হয়। একশৰণ হৈ কৃষ্ণক ভক্তি কৰোঁতাজনৰ হৰি বিনে আন মুক্তিদাতা নাই। যত দেৱ দেৰী হৰিৰ বিভূতি মাত্ৰ। হবিব আজ্ঞাত সেইসকলে সুজন সংহাৰ কৰে। অচৈতন্য দেৱতাসকলৰ উৎপত্তি একমাত্ৰ চৈতন্য হবিত। হবিৰ মায়া বিভব পৰিছেদ নাই। সকলো দেৱ দেবী ঈশ্বৰবপৰা পৃথক। কৃষ্ণৰ বাহিৰে দেৱতাত চিদাংশ নাই। ব্ৰহ্মা ৰুদ্ৰ মায়াব প্ৰভাৱত অভিভূত। দেৱতাসকলে জড় ৰূপে কৰ্ম্ম কৰি থাকে আৰু সেৱকসকলক ভোগ ঐশ্বৰ্য্য আদি দিয়ে। জড়ক পূজিলে মুক্তি লাভ নহয়; এই কথাৰ প্ৰমাণ মুচকুণ্ডৰ বচনত আছে; আৰু ভাগৱতৰ বেদৰুতিত আছে।” এইদৰে বেদ বেদান্তৰ প্ৰমাণ দি মাধৱদেৱে পণ্ডিতক কলত, তেওঁলোকে মহাসন্তোষ পাই, মাধৱদেৱক ধন্য ধন্য বুলি প্ৰশংসা কৰিবলৈ ধৰিলে আৰু বজাক কলে “মহাৰাজ, মাধৱৰ নত সৰ্ব বেদ বেদান্তব বহস্য; আমি শুনি মানিবলৈ বাধ্য হলো।” পণ্ডিতসকলৰ মুখে এই কথা শুনি বজাই বি কাজীৰ ফালে চাই কলে “বি, পণ্ডিতসকলে এতিয়া কি কলে তই শুনিলি? তই অকাৰণ মহা সন্ত মাধৱক দ্বেষ কৰিলি। তই নিৰ্বোধ, একো নাজান।" বিৰে কলে মই কোচ শ্লেচ অজ্ঞজন, মই কি জানো; বামুণে যিহকে কলে তাকে শুনিছিলোঁ।” ৰজাই কলে “এই বামুণবিলাকক দূৰ কৰি দে গৈ। আৰু যো সিহঁত মোৰ নগৰৰ ভিতৰলৈ নাহে। তই চাচোন, মাধৱৰ মত কেনে বিচক্ষণ। এই পথৰ বাহিৰে জীৱৰ ৰণৰ সুগম পথ আৰু নাই। আজিৰপৰ মোৰ বাৰ সকলো লোক মাধৱৰ মতে চলক। নোৰ ৰাজ্যত যত সন্ত সাধু সন্ন্যাসী আহে সকলোৰে ওপৰত মই মাধৱক
