বস্তুবোৰ গাড়ীত তুলি লৈ গৈ মাধৱদেৱৰ আগত দম কৰিলে গৈ। সকলো সেৱকে দেখি আশ্চৰ্য্যান্বিত হল। তেতিয়া মাধৱদেৱে ভকতসকলক কলে “তোমালোকে এতিয়া হৰিদাসৰ ভকতি বুজিলা নে?” ইয়াৰ পিছত হৰিদাসে গুৰুজনৰ চৰণত পৰি প্ৰাৰ্থনা কৰি কলে বাপ, আজিহে মোৰ ধন উপাৰ্জনৰ সাম্ফল হল। নিজ দাসৰ দ্ৰব্যবস্তুবোৰ ৰাখক, মোৰ কোটী কোটী পুৰষ উদ্ধাৰ হওক।” এই কথা শুনি মাধৱদেৱে পৰম সন্তোষ লভি, দ্ৰব্যবোৰৰ ওপৰত চকু ফুৰাই হাত দি কলে, “হৰিদাস, তুমিৰে সৈতে সকলো ধন দ্ৰব্য আমাৰ। এতেকে তুমি ধন দ্ৰব্যবোৰ নিজৰ ঘৰলৈ লৈ যোৱাঁ। তোমাৰ প্ৰাৰ্থনা ৰাখিলো, তুমি মাথোন এশটকা ভকতসকলৰ মাজত বিলাই দিয়াঁ।” হৰিদাসে গুৰু বাক্য মতে কাৰ্য্য কৰি দ্ৰব্য ধন বস্তুবোৰ লৈ নিজৰ ঘৰলৈ গল।
এদিন কেশৱ হাজাবা নামে সেৱক এজন আহি মাধৱদেৱক সেৱা কৰিলত, তেওঁক মাধৱদেৱে শুধিলে “হাজাবা তুমি নাম লোৱানে?” তেওঁ কলে “বাপ, লোৱা হয়। মাধৱদেৱে শুধিলে “কেনেকৈ লোৱা?” হাজাবাই উত্তৰ দিলে, “আমি পুত্ৰ পৰিবাৰ সকলো মিলি নাম লওঁ।” আকৌ প্ৰশ্ন হল “তেওঁলোকক কি বুলি ভাবা?” হাজাবাই উত্তৰ দিলে “আপোনাৰ জন বুলি মানো।” মাধৱদেৱে হাজাবাক কলে “হাজাবা, তুমি এতিয়াও নাম লব জনা নাই। এবছৰৰ মুৰত মোৰ ওচৰলৈ আহিবা।” এই আজ্ঞা শুনি হাজবা নিজৰ ঘৰলৈ উভতি গল। ঘৰলৈ আহি হাজাবাই হৰি নাম প্ৰসঙ্গ কৰি থাকিল। ছমাহৰ মূৰত হাজাবা আকৌ আহি মধৱদেৱৰ পাশত ওলালত মাধৱদেৱে তেওঁক শুধিলে “হাজাবা, তোমাক এবছৰ মূৰত হে আহিবলৈ কৈছিলো, এতিয়া ছমাহতে ওলালহি দেখোন? হাজাবাই মিনতি কৰি জনালে “বাপ, আপোনাৰ সঙ্গ এৰি থাকিবনোৱাৰোঁ। আপোনাৰ দুখানি চৰণে নোক মোৰ কেশত ধৰি টানি আনিলে।” মাধৱ- দেৱে শুধিলে “হাজাবা তুমি কেনেকৈ নাম লৈছিলা?” হাজাবাই কলে সকলো পৰিবাৰেৰে সৈতে।” মাধৱদেৱে শুধিলে, “তেওঁলোকক কি বুলি ভাবা?” হাজাবা আতৈয়ে কলে তেওঁলোকক তযু ভৃত্য বুলি ভাবোঁ।”
মাধৱদেৱৰ সেৱক বলোৰাম নামে এজন দৈবজ্ঞ আছিল; তেওঁ বৰ ভালকৈ জ্যোতিষশাস্ত্ৰ জানিছিল। বলোৰামে ভকতসকলৰ হাত চাই,
