নামাৰিবি ঐ। বাৰু কওঁ।” এই কথা শুনি ঠাকুৰ আতাই ততালিকে
গোকুলচান্দক সাৱধান কৰি দিলে “গোকুল তুমি কি কব খুজিছা? গুৰুৰ
কি বিষম কথা তুমি দেখিছা যে তুমি কব খুজিছা?” দূতে ঠাকুৰ আতাৰ
এইষাৰ কথা শুনি ঠাকুৰ আতাক বৰকৈ এমাৰ মাৰিলে; সেই মাৰত তেওঁৰ
বাওঁহাতৰ বাহুৰ ওচৰৰ হাড় ভাগি গল। তথাপি তেতিয়াও ঠাকুৰ আতাই
দৃঢ় ভাৱে কলে “গুৰু সদাচাৰী। গুৰুৰ প্ৰতি কত্য কাম নকৰি মোৰ
হাতে পীড়া পাইছে, বেছ হৈছে পাওক।”
এইদৰে ৰজাৰ দূতে ঠাকুৰ আতা আৰু গোকুলচান্দ আতৈক ওঠৰ দিন শান্তি দিলে, তথাপি তেওঁলোকে কৈ আছিল যে তেওঁলোকৰ গুৰু শঙ্কৰদেৱ সদাচাৰী; শঙ্কৰৰ মত শুদ্ধ; ধৰ্ম্ম শ্ৰেষ্ঠ।
ইমান শাস্তি দিয়ো দূতে তেওঁলোকৰ মুখৰপৰা একাষাৰ কথা শঙ্কৰ- দেৱৰ বিপক্ষে উলিয়াব নোৱাৰি নিৰুপায় হৈ শেহত ৰজাক কলেগৈ যে সিহঁতে তেওঁলোকক যিমান শান্তি দিলে কৈ আঁতাব নোৱাৰে, তথাপি তেওঁ লোকে এক বাক্যে শঙ্কৰক সদাচাৰী আৰু শঙ্কৰৰ মত শুদ্ধ বুলিহে কয়; এই কথাৰ বাহিৰে তেওঁলোকে একো নকয়। ৰজাই তৰ মুখে এই কথা শুনি যদিও আচৰিত মানিছিল, তথাপি হৰি গৰমলিক আদেশ কৰিলে যে “ তই ইহঁতক লৈ গৈ ভোটক বেচি দে গৈ। ইহঁতৰ এনে অৱস্থা শুনিলে তেহে আন লোকে ভয় খাই আৰু শঙ্কৰৰ ধৰ্ম্ম মত গ্ৰহণ নকৰিব।” গৰমলিয়ে ৰজাৰ আদেশ শুনি তেওঁলোকক বান্ধি ভোটক বেচিবলৈ লৈ গল। ঠাকুৰ আতাৰ ভাৰ্য্যা স্বামীৰ পিছে পিছে বেহাৰলৈকে আহিছিল; তেওঁ স্বামীৰ দুখ নিজ চকুৰেই দেখি আঁতৰে আঁতৰে আছিল; আৰু ইমান বিপদত স্বামীৰ ঈশ্বৰত আত্মসমৰ্পণ আৰু গুৰুত অচলা ভক্তি দেখি তেওঁ নিজক এনেজন পুৰুষৰ ভাৰ্য্যা বুলি ধন্য মানি গোটেই ডোখৰ কালত পৰম কাকুতি ভাৱে ঈশ্বৰৰ চৰণত স্বামীৰ ৰক্ষাৰ্থে প্ৰাৰ্থনা কৰি আছিল। যেতিয়া তেওঁ দেখিলে যে তেওঁৰ স্বামীক ভোটক বেচি দিবলৈ লৈ যোৱা হৈছে, তেওঁ নিজৰ মন দৃঢ় কৰি সঙ্কল্প কৰিলে যে তেৱোঁ স্বামীৰ লগতে যাব আৰু মৰিব লাগিলে স্বামীৰ লগতে মৰিব, এই ভাবি তেওঁলোকৰ পিছে পিছে গল। হৰি গৰমলিয়ে ঠাকুৰ আতা আৰু গোকুলচান্দক লৈ গৈ হাট পোৱাই এটা ঘৰৰ ভিতৰত লোৰ শিকলিৰে দুইৰে ভৰি বান্ধি দুইকো
