শ্ৰীশৰদেৱ আৰু শ্ৰীমাধৱদেৱ ১১৩ পালন কৰিম, কিন্তু ই যে প্ৰসাদ নহয়, মই কেনেকৈ খাম। আটিকাৰ ভিতৰত চুলি এডাল আছে, সেই দেখি অপবিত্ৰ হোৱা বাবে জগন্নাথ মহাপ্ৰভুৱে সেই প্ৰসাদ গ্ৰহণ কৰা নাই। তোমালোকে মিছাতে তাক প্ৰসাদ বুলি ভোজন কৰিলা। দক্ষিণ শাৰীৰ আটিকাৰ ভাণ্ড অনাই ভঙ্গাই, চোৱ। মোৰ কথা সঁচা নে মিছ৷ তাৰ প্ৰমাণ পাবা।” এই কথা বব পাণ্ডকি কোৱা হলত, পাণ্ডাই সেই আটিকা আনি ভাঙি দুটুকুৰা কৰি দেখিলে, কথা সঁচা, তাত এডাল ওলাই পবিল! এই কাণ্ড দেখি তিনিউজনে আচৰিত মানি শঙ্কৰক ঈশ্বৰশক্তিৰ বুলি প্ৰশংসা কবিলে। এদিন ৰাতি তেওঁলোকেৰে সৈতে তাত একে ঠাইতে শঙ্কৰ বহি থাকোতে দেৱদাসীসকলে নৃত্য গীত কৰিছিল। এজনী নৰ্তকীয়ে পাক দিওঁতে তাইৰ ঘূৰী উবি গল। ঠিক সেই সমযতে শঙ্কৰদেৱে ঈষৎ হাস্য কৰিলে। এনেকুৱা হোৱা দেখি চৈতন্য, হৰিব্যাস আৰু ৰামানন্দ তিনিও জনে শঙ্কৰক কলে যে “তুমি হাঁহিলা কি? তোমাৰ মনৰপৰা এতিয়াও মায়া গুচা নাই।” শঙ্কৰদেৱে উত্তৰ দিলে তোমালাকে অবিবেকী ভাৱে এনে কথা কৈছা। কিয় হাঁহিলোঁ শুনা,-পাণ্ডা এজনে মহাপ্ৰভুৰ পৰমান্ন পাক কৰিছে। পৰমান্ত লৰাওঁতে তপত পৰমাৰ চিটিকনি আহি তেওঁৰ হাতত পৰিলত, তেওঁ তাক চেলেকি খাই থলে। তপত পৰমানুৰ পোৰণিৰ আলত পাণ্ডাই চটফট কৰিছে। পাওকি মতাই আই চোৱক, তেওঁব হাতৰ ছাল গুচিছে।” এই কথা বৰ পাণ্ডাক কোৱা হলত, পাওাই গৈ চালত, সেই ৰান্ধনি পাাক সেইমতে পাই তেওঁৰ হাতত ধবি সভাৰ মাজলৈ আনিলে। ইয়াৰ পিছত চাৰিউজনে চাৰিজনৰ ভালকৈ আত্মপৰিচয় পালে; আৰু চৈতন্য, হৰিব্যাস, আৰু ৰামানন্দ তিনিউজনে শঙ্কবব মত শুদ্ধ বুলি স্বীকাৰ কৰি আৰু সেই দিনাৰপৰা বাদ নকৰা হল। এইদৰে পোন্ধৰ দিন চাৰিউজনে শাস্ত্ৰালাপ কৰি শাস্ত্ৰৰ কথা বিচাৰ আৰু আলোচনা কৰি থাকি, ঘোড়শ দিনাৰ ৰাতি চাৰিজন একেলগে জগন্নাথ মন্দিৰলৈ গল। তেতিয়া মন্দিৰৰ ভিতৰত জগন্নাথদেৱৰ মহাশৃঙ্গাৰৰ কাৰ্য্য পনব অন্তত নিক্সন হৈ, দুৱাৰৰ কপাট বন্ধ কৰা হৈছিল। দৱবিয়ে তেওঁলোকক দুৱাৰমুখত কোন বুলি শুধিলত, শঙ্কৰদেৱে কলে “আমি কৃষ্ণক দৰ্শন কৰিবৰ নিমিত্তে
