এীশঙ্কৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱ ১০৭ বেপাৰ কৰিছে।" শঙ্কৰদেৱে কলে ‘‘আমাবো কৰ॥” এইকথা শুন মাধৱদেৱে এই গীতাটি ৰচি গালে- “বেয়ো ভাৰতে হাট, আউৰ বেলি নাটে। চলিতে নিকট ভৈযো ভৰা দিয়া জাটে।
ভাৰত পাটত নৰ নাও পচি যায়। হয়ে সাৱধান কৃষ্ণ কিবে গায। ভকতসকলেবে এইদৰে পদব্ৰজে গৈ থাকোতে এদিন শঙ্কৰদেৱে কেতৰোৰ তুলিয়াই ঢোল বগেৱা শুনি মাধৱদেৱক শুধিলে “বঢ়াৰ পো, সেয়া কি কৰিছে?” মাধৱদেৱে কলে ‘বাপ, ঢোল বজাইছে।" শঙ্ক- দেৱে এই কথা শুনি মাধৱক কলে ‘বঢ়াৰ পো, আমাবো বাব লাগিল।” এই বাণী শুনি মাধৱে তেতিয়াই এই গীতটি বচনা কৰি গালে, ‘মুকুন্দ মাধৱ মুবাবি মধুবিপু, জগত জীৱন বাম হৰি হবি।” ইত্যাদি। এঠাইত এজনে কৃষি কৰা দেখি শঙ্কৰদেৱে মাধৱক শুধিলে- “বঢ়াৰ পো, লোকটিযে কি কৰিছে?” মাধৱে উত্তৰ দিলে--“বাপ, কৃষি কৰিছে। “তেন্তে আমাৰৰ কৰ॥” এইকথা শুনি মাধৱদেৱে এই গীতটি বচন। কৰি গালে-- “কিৰিষি কৰ আল মনাই।” ইত্যাদি। মাধৱদেৱে এই গোটেই বাটততা তেওঁৰ নিত্যকৰ্ম গুৰুসেৱা সমান ভাৱে চলাই আহিছিল। ৰাতি গুৰুক খুৱাই-বই শুৱাই গুৰুৰ ভৰিত তেল ঘহি আঁতাই আহিহে তেওঁ নিজৰ ভোজনৰ দিহা-পোহা কৰিছিল। নিজে ভোজন কৰি আহি শঙ্কৰদেৱৰ ভৰি পথানত বেলেগে নিজৰ শয্যা কৰি, গুৰুৰ চৰণ দুটি সাবটি ধৰি গুৰুৰ জাৰ গুচাই শুইছিল। কিছুদিনৰ পিছ তেওঁলোকে গঙ্গাতীৰ পাই গঙ্গা স্নান দান কৰিলে। চৰিত্ৰ পুথিত আছে, বাটত নৱম্বীপত চৈতন্যৰ ঘৰত শঙ্কৰদেৱ উপস্থিত হলত, চৈতন্যই শঙ্কৰদেৱ অহা শুনি নিত্যানন্দৰে সৈতে ঘৰৰপৰা আথে- বেথে ওলাই আহিল। নিত্যানন্দই শঙ্কৰদেৱক শুধিলে-“কোন দেশে
