পঞ্চদশ এধ্যায় দেৱদামোদৰ পাটবাউসী থানৰ পূব প্ৰদেশত দামোদৰ নামে এজন দুখীয়া বিপ্ৰ আছিল। দামোদৰৰ গৃহত পাঁচোটি প্ৰাণী। তেওঁ ছ-হালিচা মাটি কেৰেৰে চহাই ধানৰ খেতি কৰি অতি কষ্টেৰে জীৱন-যাত্ৰা নিৰ্বাহ কৰে। তেওঁ প্ৰতিদিন পুৱা ধানৰ পথাৰলৈ যাওঁতে শঙ্কৰদেৱৰ পদ লিয়েদি যায়, আৰু শঙ্কৰদেৱব ভক্তসকলে নাম কীৰ্তন কৰা, পদুলিত থিয় দি শুনি থাকে। এইদৰে কেইবা দিনো তেওঁ নাম শুনাৰ পিছত, এদিন ভকত এজনে শঙ্কৰ- দেৱক এই কথা জনালত, শঙ্কৰদেৱে তেওঁক মতাই নিয়াই, কিয় তেওঁ সেইদৰে পদূলিত ৰৈ থাকে শুধিলে। তেওঁ কলে মই নাম-প্ৰসঙ্গ শুনি থাকে৷-“খেতৰ আসিবাৰ কাল নাই॥ শৰে শোধয় মাটি কত খানি বোৱা। কত ধান লাগে তাক প্ৰপঞ্চিমা কোৱা। দামোদৰে কহিলন্ত সবিনয় হুই। ছয় মাস যায় ধানে আৰু ভিক্ষা চায়॥” এই কথা শুনি “শঙ্কৰে দিলন্ত চাউল সিধা এক গুটি। দামোদৰে “সিধা লৈয়া গৈয়া পাছে মাতৃৰু দিলন্ত। মাতৃ বোলে এহি চাউল কাক আটিবন্ত। দামোদৰে বোলে চাউল আৱব নালাগে। অৱশ্যে আটিৰ এই জানা বৰ ভাগে॥ পাছে মন কষ্টে দেৰী চাউল সিজাইলন্ত। বাঢ়ি দেন্তে অৰ্দ্ধমাত্ৰে তোক গুচিলন্ত। অৰ্ধেক চত ৰৈলা দেখি আচৰিত। দামোদৰে বোলে কথা নোহে অদভুত। ঈশ্বৰৰ অংশ আসি আমন্ত শঙ্কৰ। তাহান কৃপায়ে অনু ভৈলন্ত বিস্তৰ॥ ভোজন কৰিয়া দামোদৰ দ্বিজবৰ। ভাটীবেলা ভৈলে আইলা শঙ্কৰ ওচৰ। শঙ্কৰে শুধিলা কিবা ভোজন ভৈলেক। দামোদৰে বোলে তযু কৃপা অতিৰেক। পঞ্চগুটি প্ৰাণী চাউল লাগে দশ ঠা। তোমাৰ সিধায়ে ভৈল অক্ষয় সৰ্বথা॥ অৰ্ধেক আটিল আধা চৰুতে থাকিল। পাক কঠা চাউলে বাপ অতখিনি ভৈল। হাসিয়া
