ⵓঅভিমতⵓ
সংস্কৃতি মানুহ নামৰ প্ৰজাতিটোৰ এটা আপুৰুগীয়া সম্পদ। ই এটা সামুহিক শব্দ। ই জীৱন শৈলী। ই ব্যক্তিৰ জীৱন পুষ্ট কৰে, জাতীয় জীৱন গঢ় দিয়ে, মানৱ জাতিৰ মহত্ব প্ৰকাশ কৰে। সংস্কৃতি আমাৰ চিনাকি, কেৱল পিন্ধন-উৰণ, জীৱন-যাপন, খাৱন-গাৱনৰ ওপৰতে ই সীমাবদ্ধ নহয়। এই সংস্কৃতিয়ে আমাৰ আবেগ-অনুভূতি, ভাব-ভাষা, কথন-মথন আদিকো সামৰি লয়। এই সংস্কৃতি এক লোক ক’লা। যাৰ যোগেদি জাতীয় জীৱনৰ ধনাত্মক দিশসমূহ স্ব-প্ৰতিভাৰে মহিমামণ্ডিত হৈ পৰে।
আইনাম, ধাইনাম, নিচুকনি গীত, টোকাৰী গীত, দেহ বিচাৰৰ গীত, আখ্যানমূলক গীত যেনে তেজিমলাৰ গীত, বেউলা- লক্ষীন্দৰ গীত, ফুলকোৱৰ, মণি কেঁৱৰৰ গীত আদি গীত মাতববাৰে কোহে কোহে আমাৰ জাতীয় জীৱনৰ প্ৰাণৱন্ত চন্দময় ৰূপত প্ৰতিভাত হৈ আছে। গীতবোৰ প্ৰকৃততে আমাৰ সুকোমল মনৰ স্বপ্ৰকাশিত ৰূপ। জাতীয় জীৱনৰ পোৱা-নোপোৱা, ভাল- বেয়া, হা-হতাশ, আবেগ-অনুভূতিসমূহ এনে গীতবোৰৰ যোগেদি উঠলি উঠে। এনে গীতৰ প্ৰতিটো স্তৱকত উজলি উঠে আমাৰ জাতীয় জীৱনৰ ছন্দময় প্ৰকাশ, প্ৰতিটো ছন্দত প্ৰকাশিত হয় জাতীয় জীৱনৰ হৃদপিণ্ড।
"দিহানাম"বোৰো-দিহা লগাই গাব পৰা, সুৰ, তাল, লয়,
