লেপন দি বান্ধিলে। জুইত সেক দিলে। শুকান ঠাইত গৈ জাৰ গুচাবলৈ গাত ডাল-পাত জাগি দিলে। কুমলীয়া ঘাঁহ আনি খুৱালে। গছৰ টান বাকলিত পানী ঢালি পি খুৱালে। জুবে যাতে আমনি কৰিব নোৱাৰে তালৈ চকু দিলে।
০০০ ০০০ ০০০ ০০০ ০০০
ভালেমান দিনৰ মূৰত ঘোঁৰা পোৱালীটো ভাল হৈ উঠিল। দৌৰিব পৰা হ’ল। এদিন ৰেইনীয়ে তাক পথাৰত এৰি থৈ আহিল যাতে মাকৰ ওচৰলৈ যাব পাৰে। পিছে সি উভটি আহি আকৌ ৰেইনীৰ ওচৰ পালেহি। উপাই নেপায় তাই তাক লগতে ৰাখি থলে। মৰমতে তাক ‘ইক’ বুলি মাতিবলৈ ল’লে।
ৰেইনীৰ সময়বোৰ পলকতে পাৰ হোৱা হ’ল। নিজৰ বাবে, ‘য়ুহঁতৰ বাবে, ইকৰ বাবে। খাদ্য বিচৰা, গছবোৰৰ যতন লোৱা ক’তযে কাম! তাৰ মাজতে আজৰি পালে জুইৰে পুৰি টান কৰা মাটিৰ ফলিত, গুহাৰ বেৰবোৰত চূণশিলৰ টুকুৰা আৰু এঙাৰেৰে ছবি আঁকে। ছবি আঁকিবলৈ তাই বৰ ভাল পায়। জোনবাইৰ ছবি, বেলি দেৱতাৰ ছবি, জু হঁতৰ ছবি, তাই কৰা কামবোৰৰ ছবি,— ক’ত ধৰণৰ যে তাই ছবি আঁকে।
০০০ ০০০ ০০০ ০০০ ০০০
ৰেইনী এদিন বাৰুকৈয়ে আচৰিত হ’ল। তাই দেখিলে — কামত আহিব বুলি কাটি আনি
গোজ পুতি থোৱা গছৰ ডালবোৰৰ পৰা নতুনকৈ পাত ওলাইছে। গছৰ ডালৰ পৰা গছ, ফলৰ
পৰা ফলৰ গছ এইবোৰ তাই নতুন কথা দেখিলে। গছ বিলাকৰ প্ৰতি তাইৰ বৰ চেনেহ সোমাল
আৰু মৰমেৰে যতনো ললে। দুটামান ডাল কাটি আনি আকৌ পুতিলেহি। নতুন নতুন কথাবোৰে
তাইক বৰ আমোদ দিলে।
এনেকৈয়ে তাইৰ দিন, মাহ, বছৰ পাৰ হ’বলৈ ধৰিলে।
০০০ ০০০ ০০০ ০০০ ০০০
( ২০)
