আজি-কালি ৰেইনী নিপুণ চিকাৰী। ঘোঁৰাত উঠি চিকাৰলৈ যায়। য়ুহঁত লগত থাকেই য়ুহঁত থকাৰ কাৰণে তাইৰ ভয় কৰিবলগীয়া একো কাৰণ নেথাকে। বিপদ যেন দেখিলেই য়ুহঁতে ভুকিবলৈ ধৰে। তাই লগে লগে সাৱধান হয়।
সাতোটা কুকুৰ লগত লৈ ৰেইনীয়ে যেতিয়া ঘোঁৰা চেকুৰাই যায়, তাইৰ কজলা চুলিকোচা মতলীয়া হৈ নাচিবলৈ ধৰে। বাগৰি নপৰিব কাৰণে ইকৰ ডিঙিত থকা চামৰাৰ নোমাল ফিটাত বন্ধা ৰচীডাল খামুচি ধৰা তাইৰ বাওঁহাতৰ তলুৱা কঠিন হৈ উঠে। যাঠিপাত ধৰিযোৱা সোঁ হাতৰ আঙুলি টান হৈ পৰে। মাটি বোকা, শিলে টান কৰি পেলোৱা গোৰোহা ইকৰ পেটত ঘঁহনি খায়। ৰ’দৰ পোহৰত তাইৰ গাৰ ৰং জিলিকি উঠে। বতাহ জাকে তাইক বাট এৰি দিয়ে ৷ হাঁহি হাঁহি বেলিটো তাইৰ লগে লগে দৌৰি ফুৰে।
ৰেইনী চিকাৰলৈ ওলাল।
আজি পিছে ৰেইনীয়ে জুহঁতক লগত নল’লে। সৰু সুৰা দুই এটা চিকাৰ কৰি তাই হাবিৰ ফালে গ’ল ৷ আজি পানী আনিব লাগিব।
তাই হাবিত সোমাইছিল হে। গাহৰি এটা তৰা-
নৰা ছিঙি দৌৰ মৰা চকুত পৰিল। তাই যাঠি পাত
(২১)
