আগৰজনী হৈ উঠিল। ৰেইনীয়ে বুজিলে— তাই খোৱা লতা-পাতবোৰ আচলতে ঔষধি গছহে আছিল। আইতাকে তাইক অনেক ঔষধি গছ চিনাকি কৰি দিছে। এই জোপাৰো তাই চিন ৰাখি থলে।
০০০ ০০০ ০০০ ০০০ ০০০
অকলে অকলে ৰেইনীৰ বৰ বেয়া লাগিবলৈ ধৰিলে। দিনৰ দিনটো তাই য়ুৰ লগতে টলৌ, টলৌকৈ ঘূৰি ঘূৰি গধূলি আমন জিমনকৈ উভটি আহে। নিশাটো কান্দি কান্দি গুহাৰ ভিতৰত শুই থাকে। য়ুৱে পহৰা দি বাহিৰতে থাকে।
অকলশৰীয়া ৰেইনীয়ে কামতে মন বহুৱাবলৈ ধৰিলে। আলতীয়া মাটিৰ বল সাজি জুইত পুৰি টান কৰিলে। এইবোৰে ফৰ্মূটিয়াই চিকাৰ কৰিবলৈ ভাল। শিল কিছুমান গোটাই ঘঁহি ঘঁহি জোঙা কৰিও থলে।
ককাকহঁতে সাজি থৈ যোৱা শিলৰ দা, কুঠাৰবোৰত শিলেৰে ধাৰ দিয়ে। চাৰিও ফালে চাফ্ চিকণ কৰি থয়। সৰু সৰু ডালবোৰ কাটি আনি শুকুৱায়।
বতাহ বৰষুণ আহিলে তাই ভয়তে য়ুৰ লগত গুহাত সোমাই থাকেগৈ।
ৰেইনীয়ে নেদেখা দেৱতাজনৰ ছবি এখন আঁকি ল’লে। তাত নিতৌ পূজা সেৱা কৰিবলৈ ল’লে, যাতে তাইক তেওঁ ৰক্ষা কৰে।
ৰাতিপুৱা সূৰ্যটো দেখিলে তাইৰ বৰ ভাল লাগে। কাৰণ দিনটো পোহৰ দি থাকে। আকাশলৈ চাই তাই দুহাত মেলি কয় —“হে পোহৰ দিয়া দেৱতা, তুমি মোৰ আইতা পিতাহঁতক ক’ৰবাত দেখিছানে? তেওঁলোকক কবাছোন— মইনো অকলে কেনেকৈ থাকিব পাৰো?” জোনাক নিশা জোন বাইক সোধে— “তোমাৰ ঘৰটো দূৰতনে? এবাৰ গুচি গলে আহোঁতে ইমান পলম কৰা।”
প্ৰায়ে তাই পাহাৰটোৰ ওপৰ পায়গৈ। চাৰিওফালে চায়—কিজানি পিতাকহঁতক দেখা
( ১৪)
