বৰ হাহাকাৰ লগায়। খৰাং বতৰত গছ-গছনি শুকাল। খাল-বিলৰ পানী নোহোৱা হ’ল। চাৰিওফালে শুকান আৰু ৰ’দৰ তাপ। মানুহবোৰ ভাগ ভাগ হ’ল।
ৰেইনীৰ ককাক-পিতাকহঁত অনাই-বনাই খাদ্য বিচাৰি ঘূৰি ফুৰোতে ফুৰোতে এই ঠাই পাইছিলহি.........। তেওঁলোকে এখন বৰ ডাঙৰ হাবি পালে। ডাঠ হাবিখনৰ মাজতে কৰবাৰ পৰা বৈ আহি শিলনিৰ মাজেৰে যোৱা নৈ এখনো দেখি বৰ ৰং পালে। তেওঁলোক হাবিখনৰ ওচৰতে থাকিবলৈ ল’লে।
ওচৰতে থকা মুকলি পথাৰখনত ভেড়া, ঘোঁৰা, ষাঁড়গৰু আদি চৰি ফুৰাও তেওঁলোকৰ চকুত পৰিল।
ঠাইখিনি চাপৰ আৰু জলাতক। ঘাঁহ-বনেৰে ভৰা সৰু সৰু জোপোহাৰে ধুনীয়া ঠাই। পিছে বৰষুণ দিলে পথাৰবোৰ আলতীয়া মাটিৰে বোকা হৈ পৰে। সেয়ে, ওচৰে পাজৰে ক’ৰবাত সুবিধাজনক ঠাই পায়নেকি চাবলৈ ধৰিলে।
এদিন চিকাৰৰ পিছে পিছে আহি ৰেইনীৰ ককাকে কেইবাটাও গুহা থকা এই ঠাইখন দেখিলেহি। পৰিয়ালটো আৰু মানুহ কেইজনক তেওঁ ইয়ালৈ লৈ আহিল। গুহাত থক৷ ভালুক- শিয়াল জাকক চিকাৰ কৰি ল’লে। ৰেইনীৰ খুড়াক, বৰপিতাকহঁতো বৰ সাহসী। দূৰৈত হ’লেও নৈ খন পাই ভাল সুবিধা হ’ল।
সকলো সুখে সন্তোষে থাকিবলৈ ল’লে। তাতে খুড়াকৰ ল’ৰা-ছোৱালী আৰু ৰেইনীহঁতে জনম পালে।
ককাকৰ য়ু নামৰ কুকুৰ এটা আছিল। পোৱালিতে বাটত পাই অনা। এৰেহা খাবলৈ কেতিয়াবা বনৰীয়া কুকুৰ আহে। সিহঁতক সহজে ঘৰচীয়াও কৰিব পাৰি।
০০০ ০০০ ০০০ ০০০ ০০০
( ৯ )
