পৃষ্ঠা:ৰূদ্ৰ যামল.djvu/৭৩

৬৭

ৰূদ্ৰ যামল৷

ব্ৰহ্মা ইন্দ্ৰ আদি দেৱ তাতে গতি কৰে।
আন সবে যাইব তাক সেন্থৰে নোৱাৰে॥
সন্তানক মই বিনে আনে নপাৰয়।
ব্ৰহ্মাৰ দুৰ্লভ তাক জানিবা নিশ্বয়॥
কাল পুৰে থাকে আৰো কাল নাৰায়ন।
জলত থাকন্ত হৰি তুলাত শয়ন॥
কাল নাৰায়ণ আৰো নৰ নাৰায়ণ।
দেব নাৰায়ণ সবে এহি তিনি জন॥
বৈকুণ্ঠ থানৰ তিনি বিষা দেৱতলে।
সৃষ্টি স্থিতি প্ৰলয় কয় পুনঃ পুনে॥
পুৰুষোত্তমৰ আতি নাহি প্ৰয়োজন।
কত বেলা কোন জনে কৰয় গমন॥
ভকত সহিতে আৰো থাকি দৃব্যটনে।
বঙ্গ মিলি কৰি আছ গাই সেহি স্থানে॥
সান্তন হুপান আৰো হিয়া বৈকুণ্ঠৰ।
শ্বেতপঙ্ক মত যত শ্বেত বৈকুণ্ঠৰ॥
অম্বৰু বলাহ নাম এহি চয় দেখা।
মূৰ্খৰস পঙ্কজ ৰস সাত খান লেখা॥
দেৱতা অমৰগণে যাক নেজানয়।
ৰত্ন পঙ্কজক মনে ঢুকি নপাবয়॥
একে বেদে শিৰৰত্ন চৌৰমণি বিনে।
তন্ত্ৰ বেদে নি-গমে নজানে কেহ জনে॥
শ্বেত পদ্ম বৈকুণ্ঠৰ কলো কথা সাৰ।
নিগমে তাহাকে বিচাৰয় নিৰন্তৰ॥
প্ৰৱন্ধেই সবে যাক বিচাৰি নপাই।
তোমাতে কহিঁলো গোপ্য জানিবা নিশ্চয়॥