পৃষ্ঠা:ৰূদ্ৰ যামল.djvu/৬২

৫৬

ৰূদ্ৰ যামল ৷

নানা তৰ্ক শাস্ত্ৰ বিহি কৰিব নিদান।
ৰটৰ অযোগ্য বাক্য নিৰ্বোধ সমান॥
দ্বীজ হুয়া কৰে ক্ৰয় বিক্ৰয় বেহাৰ।
কৰয় মদ্য পান নাহিকে আচাৰ॥
হৈবেক খলুয়া কভু দেই মহন্তক।
পুত্ৰ পত্নী পুসিবাক কবয় লোকক।
হৰি হৰি লোকৰ মিলিল বিসঙ্গতি।
বিহিত কৰ্ম্মক লোকে তেজিয়ো সম্প্ৰতি॥
কৰি কৰ্ম্ম সব ভৈলা পাষণ্ড পৰাই।
বাজস্বক দেবস্বক তেজে সমুদায়॥
শুদ্ধ সুবৰ্ণক আন অসুদ্ধ কৰিব।
নাহি সত্য ধৰ্ম্ম সবে অন্যায় কৰিব॥
চুৰি কৰি আনি ধন কৰিব সঞ্চণ।
এতেকে পাষণ্ড লোক হৈবেক দুজ্জন॥
যেন মতে কহিলেক মাৱ বসুমতী।
সেহি মতে হিত কথা চ্ছাৰে দৈত্য পতি॥
হেন বানি শুনি পাছে দৈত্যৰ ঈশ্বৰ।
ধৰণীক আস্বাসিয়া বলিলা সত্তৰ॥
মন ময গজ কত ছৰি ইন্দ্ৰ সেন।
পলাইবাৰ নাহি স্থান কালান্তক যেন॥
তাহাতে আচন্ত শনি নামে দেশখ্যাত।
পৰি আৰ আছে কলি সময় তথাত॥
মনোময় সভাথান তাহাতে দেখিলা।
দুৰ হন্তে বিৰচন সুত আকলিলা॥
কাম ক্ৰোধ লোভ মোহ হিংসা মৎসৰক।
দুষ্ট দ্বেষ অহঙ্কাৰ ইৰিষা গৰ্ব্বক॥