পৃষ্ঠা:ৰূদ্ৰ যামল.djvu/৫২

৪৬

ৰুদ্ৰ যামঁল ৷

বসুধা পালিয়া ৰাজা হোৱে খ্যাতিমন্ত।
মহন্ত হৈৱন্ত যাই মুকুতি পাৱন্ত॥
কেহো ৰাজা হব যাই মুঢ় অতিশয়।
মন্ত্ৰি হোৱে সিও কিছু তত্ত্বক নপায়॥
তাহাৰ ৰাজ্যৰ ৰাজা মহামূৰ্খ হব।
আপন জীবিকা সিটো লোকক পালিব॥
লোক হিত বিনা সিটো আন নিচিন্তিব।
মূৰ্খ ৰাজা হব জানা প্ৰধান জানিব॥
টেণ্টন নৃপতি সব হৈবেক ক্ৰদাতা।
এড়িব আচাৰ নমানিব পিতা মাতা॥
মন্ত্ৰিযো হৈবন্ত তাৰ বৰাই কৰিব।
তাহাৰ ৰাজ্যত মহা অনৰ্থ মিলিব॥
ই কথা থাকোক শুনা আৱৰ কাহিনী।
সুফলা নামে দ্বীপ আছে এক থানি॥
পৃথিবীত কৰি চৌৰা যোজন দশৰ।
তাত সমাগম আৰ নাহি মনুষ্যৰ॥
আছোক মনুষ্য দেৱতায়ো দেখা নাই।
অন্তক সময়ে মই থাকোঁ সেহি ঠাই॥
অন্তে ব্ৰহ্মাণ্ড ৰিলি ব্ৰহ্মাক হৰন্ত।
সেহি লোক সম সাজি দিলা ভগৱন্ত॥
দীৰ্ঘে প্ৰস্থে হোৱে বল সাথি যে গ্ৰহৰ।
মহা প্ৰলয়ৰ নাম নাহি সিস্থানৰ॥
তাতে ব্ৰট বৃক্ষ ব্ৰহ্মা ময় স্থিতি ৰেক।
চাৰি যোজনক জুৰি আচয় প্ৰত্যেক॥
নাহি চন্দ্ৰ সূৰ্য্য বায়ু দেৱৰ সঞ্চাৰ।
মাণিক প্ৰকাশে থান জ্যোতি ময় সাৰ॥