পৃষ্ঠা:ৰূদ্ৰ যামল.djvu/৩০

২৪

ৰূদ্ৰ যামল।

জৰিলে পাতকী ডৰে কৰি চুৰ্ত্তি পন্ন।
আপনী খাইবাক মাত্ৰ কৰয় যতন॥
তিনিও লোকক যেবে কাৰো আসা নাই।
বলে জিনি সবাকে প্ৰচণ্ডে মাৰি খাই॥
ঋষি সকলৰ হৰিপূজা নিঃসেধিলা।
সমস্ত বস্তুক কাঢ়ি আপনি ভূঞ্জিলা॥
দেৱ দানব যক্ষ ৰক্ষ ৰাক্ষস যে যত।
সবেও মজিলা অতি দাৰুণ দুঃখত॥
মহাত্ৰাসে শস্য বৃষ্টি নাহি ধৰনীত।
অনাবৃষ্টি হৈলে শস্য নিমিলে কিঞ্চিত॥
চল্লিশ বৎছৰ মানে শস্য বৃষ্টি নাই।
দেৱ মনুষ্যৰ দ্ৰব্য সবে নুখুজই॥
যত দ্ৰব্য মানে তাক ধৰনী গিলিলা।
দেখি ঋষিগণে পাছে তাক সংহৰিলা॥
তান দেহা হন্তে পুনৰূপি অৱতাৰ।
ভৈলা মহাৰাজা চৈদ্ধ ভূৱনেতে সাৰ॥
চল্লিশ বছৰ বৃষ্টি নাহি অযোধ্যাত।
ৰাজাৰ অধৰ্ম্মে দুখ ভৈলা বিপৰীত॥
পাছে পৃথু ধৰণীক ধৰিয়া দহিলা।
চৈদ্ধয় লোকৰ বস্তু সমস্ত লভিলা॥
মহা মহা যজ্ঞদানে সবে তুষ্ট ভৈলা।
তিনিও লোকক লক্ষ্মী আবৃত কৰিলা॥
সাত দ্বীপ পৃথিবী পাতিলা পৃথু ৰাই।
পাতিলেক সিন্ধু গুঢ় সমস্যা বৰ্ণাই॥
অচি নামে ভৈলা তাৰ প্ৰীয়া পাটশ্বৰী।
প্ৰাক পালন্ত পুল্ৰধিক কৰি॥