ৰাজ্যত নাহিকে শোক দুখ ৰোগচয়।
ঘৰে ঘৰে সবাৰো অচল লক্ষ্মী হয়॥
এহি মতে পৃথু ৰাজা পৃথিবী পালিলা।
সত্তৰি হাজাৰ মানে ৰাজ্যক কৰিলা॥
শুনিলাহা দেবী কহিলেহোঁ যেন স্থান।
দুষ্ট ৰাজা ভৰে তল যাই মহীখান॥
আন আন ৰাজাগণ মৰিলাহা যত।
সবাকো কহিলা হৰে গৌৰীৰ আগত॥
পদ বঢ়া হোৱে বলি আমি নেলেখিলোঁ।
দ্বিপিকা চন্দক চাই সংক্ষেপিয়া থৈলো॥
শুনা সভাসদ পদ পৰম ৰহস্য।
ভক্ত ৰাজা সবে কৰে ঈশ্বৰক বশ্য॥
হৰি বশ্য হৈলে লক্ষ্মী বৰয় ৰাজাক।
মহা সুগ্ৰীমন্ত সুখি তাৰ প্ৰজা জাক॥
আমি ৰাজা সবাৰ নভৈলা একো পাত্ৰ।
লোকৰ জীবিকা কৰা ভাণ্ডিবাৰ পাত্ৰ॥
দণ্ড বন্ধ অন্যায় কৰিয়া চলে বলে।
উদৰ পুৰিয়া নাশ হৈব অবিকলে॥
মোৰ ৰাজ্য নগৰ মোহোৰ হস্তী ৰথ।
মই সম ৰাজা জানা নাহি সংসাৰত॥
এহি মতে অহঙ্কাৰ কৰে ৰাত্ৰি দিনে।
দান্ত তৰি মৰি যাই যমৰ কাৰণে॥
হেন প্ৰভূ দেব ভগৱন্ত শ্ৰীৰাম **
তোমাৰ দুখানি পাৱে কৰ **
তষুধিক অনুজৰ নাহি পু***
সদায় নুগুছে মোৰ মনে ***
৩
