ৰামনবমী নাটক ৪৫. নামী। ওঁতো। নোয়াই তোলনী হবৰ পিছবেলী নোয়াৰা হবৰে পৰা বৰকৈ গা যায় সেই দেখিহে হবলা? উৰ্ব্বশী। (জয়ন্তীৰ প্ৰতি ) সখী। শনিছানে? শান্তিয়নি হোয়া হলে এনে নহলহেতেন। আইও দেহি ডাখৰী একোকে নেজানে আমি তেও ষমৰ আগত কবলৈ এবেলি পালে এই। এ ওক হে ঈশ্বৰে বঞ্চিলে। ( ১৮ ) জয়ন্তী। যাৰ যি কপাল। সেইবোৰ এৰি পেলোয়া। এতিয়া আমি অলপ শোকতে আনন্দ কৰোঁ। নামী। লগ! বল। এবেলি ফলনী। সৰোবৰ ফাৰি আহোঁগই। পিছে অহিও ঘৰা ঘা ঘৰি যাবা। উদশী। কোন কোন যাবনো? নামী। কিয়? কিয়? তুমি, ময়, সখী আৰু সোণাফ,লীক লগত নিম। আন্ধ লাগে যদি কুমলী আইটিকো নি। পাৰোঁ। জয়ন্তী। তাইক ( কুমলীক ) নিব নালাগে। তাই থাকিলে আমি একো হাঁহি মাতি দঃখ সংখৰ কথা কব নোয়।ৰিম। তাই পোনেই গই আইৰ আগত কই দিয়েগই। তত আকৌ যেনেহে কবৰ ঠাই নাই। মুখেতে দন্দ্ব। যতো ময় দেখিহে। তেওঁ মোক আয়ে সইতে দন্দ কৰিবলৈ হাক দিছে। নিদিয়া হলে ময় পাৰিলোঁহে তেন। উৰ্ধ্বশী। এনেকেই যাব নেয়াৰো। আমাৰ সিদিকি এনেই দ্য শস্যাৰ সীমা নই তাতে আকৌ অ.জি সাঁজবেলীয়া ফাৰিবলৈ গলে আৰু ৰক্ষা পাম নে?-- “পচোয়া বতাহে দয়াৰ মেলে, বৰলাৰ গাত দায়” লগা কথা। যদি পেলনী বাই যয় তেনেহলে যাব পাৰোঁ। ন মাঁ। বাৰু! হেৰ সোণাফ,লী! সোণাফালী অ। এঃ বাকলি এই জনীক দেখোঁ আমাৰ নিচিনা মান,হে মাতিলে মাতিও মাত নেপাঁও। এই আজি 'কালি বৰ বসকি হইছে। হেৰ সোণালী। নেপথ্যৰ পৰা। আইদেও। নমী। বেগতে আহ। নামী। বাই বল! সখীউৰুও যাব। গইছোঁ! বাইকো মাতি লৈ আহ। [১৯] . সোণালী আৰু পেলনীৰ প্ৰবেশ। মোৰে শপত বল! ফালনী। সৰোবৰ ফাৰি আহোঁ গই....
