ভজা মাছৰ কাঁইট
এখন গাঁৱত হৰকান্ত নামৰ এজন গোৱাল আছিল। তাৰ ঘৰত আছিল তাৰ ঘৈণীয়েক আৰু এটা মেকুৰী। ল'ৰা-ছোৱালী নথকাত হৰকান্ত আৰু ঘৈণীয়েকে মেকুৰীটোকে বৰ মৰম কৰিছিল। গাখীৰ বিক্ৰী কৰিও কিছু গাখীৰ তাক নিতৌ খাবলৈ দিছিল, খাবৰ পৰত সিহঁতে তাক কাষত বহুৱাই আঞ্জাসনা ভাত আৰু গোটে গোটে ভজা মাছ দিছিল। এনেদৰে মৰম পাই মেকুৰীটোও নোদোকা হৈ পৰিছিল। সি আনন্দেৰে ঘৰৰ নিগনি, পঁইতাচোৰা আদি মাৰি খাই গৃহস্থক সেইবোৰৰ উৎপাতৰপৰা সকাহ দিছিল। এনেকৈয়ে সি মহাসুখেৰে দিন নিয়াইছিল।
এদিন হৰকান্তৰ এটি ল'ৰা উপজিল। তাৰ কিছুদিন পাছলৈ সকলো ঠিকে- ঠাকেই চলিছিল। পাছত ল'ৰাটোক গাখীৰ খুৱাবলগীয়া হোৱাত গৃহিণীয়ে মেকুৰীটোক দিবলগীয়া গাখীৰখিনি ল'ৰাটোক খুৱাবলৈ ধৰিলে; সদায়ে খুৱাই থকা গোট ভজা মাছৰ সলনি মাছৰ কাঁইটবোৰহে তাৰ ভাগত পৰা হ'ল। আগতে মেকুৰীটোক কাষত বহুৱাই ভাত খুৱাইছিল, এতিয়া ল'ৰাটোকহে কোলাত লৈ খুৱায়। মুঠতে মেকুৰীটোৰ প্ৰতি গিৰীহঁতৰ আকৰ্ষণ কমি গ'ল। দিনে দিনে ক্ষীণাই যাবলৈ ধৰিলে, সি বিমৰ্ষ মনেৰে ঘৰৰ এচুকত বহি কটাবলৈ ধৰিলে।
এদিন হৰকান্তই গাই খীৰাই থাকোঁতে গাঁৱৰ বুদু বায়ন আহিল। হৰকান্তই দেখি সুধিলে— 'কিহে বায়ন! আজি বহুত দিনৰ মূৰতচোন দেখা দিলা! ক’তো ওজাপালিৰ নিমন্ত্ৰণ নাই নেকি?”
বায়নে ক'লে— “কি ক’বা হৰোকাই! আজি প্ৰায় এমাহে বহিলোঁ। মানুহে নাম- ওজাপালি মাতিবই এৰিলে। আমাকচোন পছন্দই নকৰে। পূজাই-পাৰ্বণে ঢুলীয়া, ওজাপালি, যাত্ৰাৰ সলনি ঢাক, ৰক সংগীত আৰু কিবা বোলে ব্ৰেক ডেন্স নে কি— সেইসোপা মাতে। আগতে আমাৰ এই বিদ্যাটোকে লৈ দুই-চাৰি পইচা উপাৰ্জন কৰিছিলোঁ। এতিয়া তাৰো মুদা মৰিল। খেতি কৰিবলৈতো মাটি নায়েই। উপায় নোপোৱাত পৰিছোঁ।
হৰকান্ত— কথাটো ময়ো টং নকৰা নহয়। পিছে মোৰো অৱস্থা দিনে দিনে পৰি
৫৪
