এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৭৯
ৰণ্ জেউতি
আঁউসী আকাশ ৰণলে’ নামিছে
উল্কা তাৰকা ভৰি;
—ঘৰজুয়ে যেন ৰেঙ্গনি তুলিছে
স্ফুলিঙ্গ উফৰি পৰি;
— লাখে লাখে যেন জোনাকী পৰুৱা,
কাল নিশাচৰে কৰে নিঠৰুৱা!
আহিছে শকুনি চিঁউ চিঁউ কৰি,
কলে দুৰ্য্যোধনে মাতি,
“পুত্ৰ, ভগ্নীপতি ৰাখিছিলোঁ পণ—
গুটি যে পেলালে কাটি।
পাশাৰে নচলে, লোৱাঁ কৰৱাল
প্ৰত্যক্ষ কৰাল, ই যে মহাকাল!
মাৰাঁগে কৃষ্ণক মাৰা পাণ্ডৱক
পুৱালে’ নথবা বাকী;
এই আন্ধাৰেই প্ৰেত পাণ্ডৱক
ৰাখক কাললে ঢাকি।”
লৰিল শকুনি মনৰ জোৰেৰে
দ্ৰৌণি ঘটোৎকচে যেনি যুদ্ধ কৰে,
তধা লাগি ৰয়, নচলেচোঁ ৰথ,
ইকি মূৰ্ত্তি ভয়ঙ্কৰ!
