এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৭২
ৰণ্ জেউতি
কৰচি উঠিছে কি যে ভীমসেন,
ঘটাব প্ৰলয় আজিয়েই যেন!
আটোপ টঙ্কাৰে কৰে ধনঞ্জয়ে
আজি কি প্ৰতিজ্ঞা ঘোৰ,
বধি জয়দ্ৰথ দ্বাৰ ৰক্ষকক
তুলিব পুত্ৰৰ হোৰ!
নিজ নিজ পণ পূৰাবৰ মনে
দাৰুণ হুতাহে লৰে জনে জনে;
ৰণ থলী জুৰি কি যে হুৰাহুৰি,
চিঞৰে হুৰাও ৰাৱে,
মত্ত বৃকোদৰ সংহাৰি ফুৰিছে
ভীষণ গদাৰ ঘাৱে;
কৰ্ণ মহাবীৰ আচাৰ্য্য দ্ৰোণেৰে
বুকু পাতি আহি যুঁজে পাণ্ডৱেৰে।
পৃথিৱী বিদাৰি ক’তে সি লুকাব
সুৰক্ষিত জয়জথ,
বজ্ৰৰ বেগেৰে ধূলি ডাৱৰত
উৰিল পাৰ্থৰ ৰথ।
পুত্ৰ ঘটোৎকচ পাচে পাচে ধায়।
ৰই সাৰথিয়ে কলে ফিৰি চাই,—
