এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৬
ৰণ্ জেউতি
ক্ৰোধত অৰ্জ্জুন জ্বলে ভয়ঙ্কৰ,
বৰষে ধেনুৰে অগণন শৰ;
শৰৰ জালেৰে আন্ধাৰ, আন্ধাৰ,
একোকে নমনা হল;
বায়ব অস্ত্ৰেৰে আন্ধাৰ উৰাই
ভগদত্ত থিৰে ৰল।
অস্ত্ৰই অস্ত্ৰই লাগে কটাকটি,
নেঘাটে কোনোটি হটি খোজো হাটি।
খঙ্গত ভমকি ভগদত্ত বীৰে
বৈষ্ণৱাস্ত্ৰ লয় জুৰি;
কঁপিলে আকাশ কঁপিল পৃথিৱী
—আহে কালান্তক উৰি!
হঠাতে কৃষ্ণই আবৰি পাৰ্থক
ধৰে বুকু পাতি অব্যৰ্থ অস্ত্ৰক,—
নৰকাসুৰৰ শৰ ভয়ঙ্কৰ
কৃষ্ণত বিলীন হল;
শেষৰ ভৰসা প্ৰাগ্জ্যোতিষৰ,
আজি সি কৃষ্ণলৈ’ গল।
কৰীকুম্ভ ভেদি সিংহ-নখাঘাত,
গাণ্ডীবীৰ সি কি শৰৰ সংঘাত,
