এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫৬
ৰণ্ জেউতি
কৃপাচাৰ্য জয়দ্ৰথে আগুৰি আগতে;
ভয়ঙ্কৰ ধনুযুদ্ধ পাতে পলকতে;
মৰুতৰ বীৰ্য্য বলে ঘটোৎকচ কিযে জলে,
ঠৰে ঠৰে দুটি বীৰ ৰাখিলে দুকোষে;
ক্ষিপ্ৰহস্ত দেখি দুয়ো কঁপিল তৰাসে।
অশ্বত্থামা তীৰবেগে মিলিলে কাষত,
—ত্ৰিদোষ বিকাৰে যেন কৰিছে বিতত।
তথাপিতো নেঘাটিল, মায়াবল জিকাৰিল,
অবাক মানিছে দেখি অশ্বত্থামা বীৰে,
নেযায় নিৰোধ কৰা একোটি বুধিৰে।
ছাড়ে উগ্ৰ সিংহনাদ ভীমৰ নন্দনে;
শুনি ধীৰ যুধিষ্ঠিৰে ভাবে মনে মনে,—
পাঞ্চালক ৰক্ষা কৰি অবিশ্ৰান্ত ধনু ধৰি
যুঁজিছে ভীষ্মৰ সতে পাৰ্থে অদূৰত।
“খোৱাঁ ভীম, হৈড়িম্ব সি পৰিছে ঠেকত।”
গল বীৰ-বৃকোদৰ, উৰিল সংশয়,
লগে লগে অভিমন্যু দ্ৰৌপদীতনয়।
কেনি গল দুৰ্য্যোধন নকৰিলে কেঁৱে মন।
আহে মাত্ৰ দ্ৰোণাচাৰ্য্য সাহে আচাৰ্য্যৰ,
লাগি গল ঘোৰ যুদ্ধ ভীমেৰে দ্ৰোণৰ।
