এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫৪
ৰণ্ জেউতি
সউফালে ইৰাৱান—ফাল্গুনি নন্দন,
নাগৰাজ নন্দিনীৰ আঁচলৰ ধন,
ঘোঁৰা উঠি মণিপুৰী তীৰ বেগে আহে উৰি
উশাহতে ধৰে ঘেৰি শকুনি মামাক;—
পাশাৰ গুটিৰ চাল কৰেচোঁ অবাক।
দুৰ্যোধনে দেখে মামা হাততে হেৰায়,
সসৈন্যে আহিল উৰি ধূলি উৰুৱাই।
কৰে সি কি ইৰাৱানে? যোদ্ধা যত স্তব্ধ মানে;
দুহাতে দুখনি অসি এনে ক্ষিপ্ৰতাৰে
ঘূৰে একেখনি যেন দেখি চক্ৰাকাৰে;
অসি নে পাখিৰে ঘোঁৰা? এই ওচৰত,
উফৰিছে শিৰে শিৰ সউৱা দূৰত।
বিকট মুখেৰে লৰি লক্ষ্য দিয়ে ব্যৰ্থ কৰি,
গজেৰে ৰোধিলে পথ দুৰ্য্যোধনে চাই,
— সৰুৱালে শকুনিক পাচ হোঁহকাই।
জাতবৈৰ মায়াবীক মাতি ইঙ্গিতেৰে
লগালেহি মায়া যদ্ধ এই মায়িকেৰে।
ঋষ্যশৃঙ্গ মহাবীৰ, দুৰ্গ সিয়ে অৰাতিৰ,
আঁৰে আঁৰে থাকি তাৰ ক্ৰূৰ দুৰ্য্যোধনে
নিক্ষেপিছে স্বৰ্ণপুঙ্খ বাণ ঘনে ঘনে।
